Ateşe yürüyenler Şiiri - Muharrem Akman

ATEŞE YÜRÜYENLER

Kalır mı birşey geriye
Yokluk yok olunca
Bu ateşe yürüyenlerin türküsü
Sarılmış simsiyah bedenleri
İmdat bekler
Biri birinden, biri birinden...

Oysa ikisinden de alevler tütüyordu
Tarlada sınırdı, köyde komşu
Babadan dededen akraba
Kardeşini kardeşiyle değiş tokuş
Beşik kertmesi değil
Güç, takat buna yettiğinden...

Tek çocukları vardı ikisinin de
Baba, dayı oldular
Ana, teyze oldular güzel eşleri
Birlikte paylaşırlardı köyde
Karanlığı, ay ışığını...

Herkillerinin ağzı açıktı sonuna kadar
Yoksa birinde ötekinde de yoktu
Tarlada çifte koşarken mandaları
Biri birinin, biri birinin
Aynı damda beslenirlerdi gerçi ikisi de
Yanyana, gönül gönüle...

Geçirdiği ayları, günleri
İşçi aynı kartiyede
Art ardaydı domuzdamı sıraları
Altı dam, altı belleme piç ayakta
Kara duman gelirken üstlerine
Kaçtılar can havliyle...

Yanan kor alevleri güneş sandılar
Yürüdüler birlikte üstüne, üzerine
Sonra sarılıp birbirlerine
Döndüler, döndüler kömür rengine
Birşeyler kalmış mıdır
Zonguldak tarım işçisinden
Zonguldak maden işçisinden geriye...

Muharrem Akman
Zonguldak 30/06/2020