Ateşe Su Taşıyan Karıncalar

ATEŞE SU TAŞIYAN KARINCALAR

Değince dostun kalbi kalbimize
Irmaklar çağlardı gözlerimizde
Ellerinden tutardı umudun
Ateşe su taşıyan karıncalar
Kınına sığmayan kılıçlarımız vardı
Birde putlarımızı kırdığımız baltalar
Savaşırdık hürriyet için adalet için
Dillerinden asılan adamlar
Kalplerinden vurulan kadınlar için
Savaşırdık durmadan yorulmadan
Terimiz kurumadan
Huzura şafak sökene kadar

Aşkı kılıçtan geçiren kralın yüzüne
Haykırırdık aşkımızı korkmadan

Bir şair gibi
İndirirdik mısraları bulutlardan
Annelerin çığlığında
Solup Solup açan erguvanlara
Ayrılığa yalnızlığa
Susuzluğa ve sonsuzluğa
Kandilleri kanla söndürülmüş sokaklarda
Kadrini bilmediğimiz gecelere
Ağlardık bir başımıza

Gözümüzü kırpmadan
Vurdukça enaniyetin boynunu
Gölgesinde rahmetin
Gözlerimiz merhamet doğururdu
Gizli gizli
Denizlere katardı iyiliklerimizi

Ne oryantalist ne sekülerdik
Kapladı mı haşyet içimizi
Tekbirler okuyan müminlerdik

Fırtınalar oldu tufan koptu
Savruldu yıkıldı ulu çınar
Ölürken ölüme meydan okuyanlar
Ardınızdan koştu Fatihalar
Peygamber duasına karıştı
Annelerin dilini okşayan yakarışlar

Kesilirse ümran şehirlerin şah damarı
Kimden sorulur
Yok edilen insanlığın hesabı
Ezilen karıncaların
Paslanan kılıçların
Çarptıkça beton duvarlara
Kanatları kırılan kuşların
Hesabı kimden sorulur

Gün olur nedamet getiririz
Ellerimizde kalemlerimiz
Kıyama kalkar hayallerimiz
Karıncalardan ordularımız
Adaletten pusatlarımız olur yine
Ölür ölür diriliriz
Dirilir geri geliriz
Kuşanır medeniyeti
Aşkın toprağında
Yeniden filizleniriz…