Ateşe Düşmek Şiiri - Kağan İşçen

günlerim kış sabahlarının ayak sızısı
bakışlarım buzlu
çiçeklenmiş pencereler gibi
yalnızlık donduruyor zamanı
sensizliği düşünürken üşüyorum
kar yerine her yerime saçlarımı dolamalıyım
kanım yerine saçların aksın damarlarımda
dağ çiçeği kokunla kendime bir şölen hazırlamalıyım
her gözeneğimde sana adanmış ayrı bir alın yazısı

uzak ağaçların ellerine düştüm
siyah gibi görünen yapraklarının
yakın şeylerle düşünmek mümkün değil seni
uzaksın bana en az anlamın kadar
rahatsın değil mi sevgilim
ne de olsa ateş düştüğü yeri yakar

buhranlarım oluyor bazı
ilk çığlık acemiliğini üzerimden atamıyorum
sadece ve sadece seni düşünerek
sanki benim yerime hep başkaları ölüyor
bir fırsat ver nefes alayım
ölsem de gam yemem sonrası

deniz kızı saçlım
seni çok özledim