Ateş Sönerken Şiiri - Hasan Arpaci

Bir hengâme de doğmuş,
Bir virane de yaşamış,
Köleliğe alışmış,
Molozlara karışmışım.
Tam top oynayıp,
Koşayım derken

Ateşe attılar beni,
Dumana tuttular beni.
Yok edip delilleri,
Acıya kattılar beni

Ama ;
Çıralı odunlar arasında,
Kömürler karasında
Mazlumlar sırasında,
Güneş batarken ufukta ,
Kül edip savurdular beni.

Sonra :
Yağmurlar başladı ufuktan,
Güneş doğarken şafaktan.
Bir kısmı yüreğime,
Bir miktar dileğime,
Biraz da geleceğime,
Dan dan vururken,
Delirttiler beni.

Gene de;
Benim yüreğimde ,
Bir yangın var ki,
İçin için yanmakta.
Bir zaman sonra,
Umutlarım kül olacak,
Rüzgarlar da savrulacak,
Belki de Allah’a kavuşacak…
Fakat;
Kömür kazanların da,
Erittiler beni !
Çürüttüler beni…

Hasan Arpacı, 1974, Ankara