Ateş Gül Ve Kül Şiiri - Nurettin Bozgeyik

nisan seli kanalizasyona akarken,
otuzaltı gelincik mevsimi geçti ayaklarımın altından
kağıttan bir gemi gibi bıraktım ruhumu hayatın suyuna, akışına
önce yundum, sonra yandım
suda yununca değil ateşte yanınca arındım
yağmur damlası sel’in yoldaşı,
ateş, külün sevdalısıymış meğer
külün pis olmadığını anladım

ılık bir nefesle harlanan ateş, ellerimi, kirpiklerimi yaktı,
görmem için gözlerimi kapatmam gerekti
tohumun içinde meyvayı gördüm
kırmızının içinde gülü,
gözdeki sözü, sözdeki özü,
güzdeki yazı, yazdaki ayazı...

tedirginliğin senfonik seslerinde ve endişe tamtamları arasında,
başaşağı sarkan yarasalara rağmen,
alıç renginde sabahlara uyandım gece yarılarında

her biri çiçek değil miydi zamanında?
elması, portakalı, narı
sen; yaprağı, dalı ve toprağı...

Nurettin BOZGEYİK