Ateş düştüğü yerde Şiiri - Suna Aras

Gece, iki büklüm bir masanın altında
Şiir yazıyor kadın, mum ışığında.

Korku iki göz dolusu
Dört yanında fısıltılar
Kulağı kalmış kapıda.

Mum sönecek elbette
Kadın kaçacak içine
Saklanacak kâğıt kalem
Tıkırtı duyulduğunda.

Bu hile şiir sevmesi
Bu korku egemen olan
İçeride yatan adam
Bilmiyor başına geleni
Şiir yaşamak kadında.

Ya şiirle var olacak
Ya kadın durmaz dünyada.

(iki)

Elbette gece
Aynı yüzü tekrarlıyor içerde
Günler geçiyor işte hepsi de aynı renkte
İki çocuk bir ağızdan ağlıyor
Biri kundak ötekisi memede
Kadın toz bezi süpürge yemek
Şiire yazık oluyor.

Diye düşünce aklına
Korkusunu süpürdü bir halının altına
Mumu üfleyip kaldırdı
Masanın üstüne yayıldı defter
Söz dirildi, dil uzadı, gözler korkusuz
Kadın aldı kalemi kaldığı yerden
Şiir de ısrar ediyor.

(üç)

Kılıçtan keskin olan doğruldu öfkesine
En erkek meclislere çağrılıp azarlandı
Şiirin sevincine batırmış ya günleri
Başına ne gelecek bilmiyor.

Yanık kokusuyla irkildi birden
Dehşeti donup kalmış bir buz dağı görkemi
Düş alevin dilinde gri bir duman işte
Vurunca gözlerine ölüm renginde çığlık
Daldırdı ellerini ateşin yüreğine
Şiir etinde yanıyor.

Ani vurgun tez bitirir sevinci
Her yer intihar kokuyor.

(dört)

Düş varsa kamçıdır tutsak olana
Umut olan yerde acı gülümser
Çocuk büyür zaman geçer çoğalır aşklar
Tek olanı vara döndürür direnç
Bilge yaşam günleri besledikçe.

Anı olmayan ne var zamanın akışında
Dün ağır olan bu gün kuş tüyü havalarda
Şiir ateşten doğdu özgürdür tutsak olan
Yaşam sevinçli bir yük taşındıkça çoğalan
Ey tutkular içinde hayata tutunan aşk
Geçti sanılan yara acıyor zaman zaman.

Düşüyor belleğinden yaralı birçok ölü
Zaman hızla filmini sarıyor en geriye
Unutuldu sanılan yüreğinde zonkluyor
Anın tazeliğinde
Hayat böyle var ediyor kendini
Ateş düştüğü yerde.