Ateş Şiiri - Canan Özanaç

Ben yedi başlı bir ejderhaydım
Masalların baş kahramanıydım
Masal anlatan kalmadığı çağa çattım
Masalı anlatan oldu uykuya dalan

Ben bir kalemdim
Dilsiz duraksız heceler yazan
Her heceyi geceye bağlayan
Kelâmın kendisi oldu dudağı parçalayan

Ben bir nehirdim
Kollarca ırmaklara ayrılan
Her kıyıda bir parçasını döken
Irmağın kendisi oldu
Bir damla uğruna kolunu kesen

Ben bir asaydım
Musa'nın eline tutuşturulan
Asanın sihre büyüye gücü yoktu
Aşkın kendisi oldu
Ellerimi yüreğimi tutuşturan

Ben bir odundum
İbrahim'in ateşini harlayan
Döne döne pervane olan
Haksızlığın kendisi oldu
Ciğerlerimi köz köz harlayan

Ben bir balıktım
Yunus'u karnında taşıyan
Okyanusun ortasında dalgalarla boğuşan
Teslimiyetin kendisi oldu
Karnını Yunus'a barınak yapan

Ben bir bıçaktım
İsmailin boynuna dayanan
Bucakta güç yoktu kendi sapını yontan
Teslimiyetin kendisi oldu
Bıçağa boynunu uzatan

Ben bir candım tende canan olan
Adanmışlığın tükendiği zamanda kalan
Cananın kendisi oldu hak yoluna can adayan
Can ateşler içindeyken cananın kendisi oldu yanan