Ateş Şiiri - Mesut Solak

Ben ateşim yoktur benzerim eşim
Ne hısmım var ne kardeşim sade bir parça güneşim

Yurdum ocağım anavatanım güneştir benim
Yoktur bedenim suretim ama kırmızıdır tenim

Bir kıvılcımla doğar rüzgarla büyürüm
Ayaksızım sürünerek karada denizde yürürüm

Yas tutar geçtiğim yerler siyaha boyanır
Yananların feryadı duman olur arşa dayanır

Düşman bellerim her şeyi yoktur dostum yakınım
Alev alev olurum yalazı yalazı budur akınım

Sınırsızım durdurulmazsam tüm dünyayı sararım
Yakmada yandırmada yoktur ölçüm kararım

Kontrol altında tutulursam olurum adeta köle
Azad olursam eğer alevlerimde kimbilir kim öle

Harıl harıl harlarım her şeyi yakar kül ederim
Sisli puslu dumanı kendime tül ederim

Yaktıkça yandıkça kendim de yanarım aslında
Lakin İbrahim'in alevler içindeki faslında

Ben ateşim yoktur benzerim eşim
Ne hısmım var ne kardeşim sade bir parça güneşim

Hep yakacak değilim bazen ısıtarak hayat veririm
Yudumlanan çayda sıcaklığımla şeker olur eririm

Bazen cemre olur düşerim havaya için için
Kışa kara kor olurum bahara yol açmak için

Bazen de taşlaşmış yüreklere düşer akarım
Isımla yumuşatıp sertliği merhamet olur çıkarım

Ben hayatım aslında kazanda pişen aşım
Hatta hayat ötesiyim cehennemim aşkım

Cehennem denince ben düşerim ilkin akla
Korkma alevimden göğsündeki koru İbrahimce sakla

Aşk olup sarmışsam bedeni görünmez alevim
Elimde körük damar damar dolaşan bir devim

Yolumdan ancak İbrahimce duruş döndürür beni
Düşmüşsem bir gönle aşk diye tek gözyaşı söndürür beni

Akacaksa gözlerden acı gözyaşı hemen söneyim
Sürgün edin dünyadan anavatanıma güneşe döneyim

Sönmeye razıyım ben yeter ki sevgiyle yürekler ısınsın
Yok taş kesilecekse kalpler bırakın boyum arşa dayansın