Ateş Şiiri - Muammer Gökçay

Her ateş yakar mıydı canı, bilinmez bir sual
Lakin bir hakikat var ortada
O yok edici bir general
Dokunsan bin ah edersin
Onu ancak uzaktan sevebilirsin
Bir el süreyim desen bir daha onu sevmezsin
Zira o acımasız duyguların hırsla vücutlatmış hali
Sanki öfkeli bir volkan gibi hep yok etmeye meyilli
Lisanı haliyle o hem acımasız hem de öfke seli
Yoksa ona haksızlık mı ediyoruz onu böyle tanımakla
Oysaki tek yakan şey o değildi bu cihanda
Dost olur kem sözüyle yakar yüreğini
Yâr olur hasretiyle tutuşturur içindeki alevi

Bazı anlar var ki başka şeyler vekalet eder ateşe
Canı yakan bazen bir ölüm
Bazense vefasız bir gönül
Ateş var teni yakar sararsın yaranı
Ateş var yüreğini yakar sönmez feryadı
Demek sadece kor yumağı yakmıyor insanı
İnsan yanmayı kötü bellemiş belki budur idrakimizin hatası
Yanmayan kamışa ney dememiş hakikate Hu diyenler
Pişmemiş tuğladan duvar örmezmiş ustalığı bilenler
O vakit yanmanın manası neymiş deseler
Ateş gelir akla hemen onu söyler diller
O halde iyi bilmek gerek yanmadaki sırrı
Yar olur aşığın gönlünü kül eder
Canan olur bakışıyla lal dilleri bülbül eyler

Demek ateş düşman olmaktan öte dost imiş
Yakıcılığında marifet gizliymiş
Sinirli oluşu yardan ayrı, gurbet beklemesiymiş
İyi anlamak gerek yanmanın sırrını
Ateş miydi İbrahim’i yakan
Yoksa hakkın muhabbeti miydi ateşi tutuşturan
İşte böyledir aşkla imtihanı olan
Kimini küçük bir köz yakar bırakır yârin peşini
Kimini hak yakar atar ateşe kendini