Ateş Şiiri - Tarık Torun

I

Ezeli ervahında ateş düştü gönüle
Goncalaştı hasretle dönüştü kızıl güle
Ateş-i aşk olunca feryat oldu bülbüle
Bir pervane misali
Döner durur emsali
Ateş-i aşka yanan
Güneş sunan her hali

II

Ruhundaki özlemden yüreğindeki ateş
Bir merhale sunarken gözlerindeki güneş
Ay ve yıldız kıskanır olurlar güne kardeş
Kalbindeki her sancı
Sen yolcuysan o hancı
Ateş-i aşkın yoksa
Olur, sana yabancı

III

Bir sevdanın harıyla ateşte açan çiçek
İbrahim’i meşale inancın kadar gerçek
Narı nura çeviren gül açar öbek öbek
Her volkanı patlatır
Kabuğunu çatlatır
İçindeki ateşten
Semayı aydınlatır

IV

Bir Mecusi bakışı üstünde ateşgede
Hakikatın közleri emrindeki amede
Külünden diril anka kaf dağına gitmede
Ateş dilli ejderha
Çöl ortasında vaha
Her geceyi katleden
Şafaklardan sabaha

V

Bir avuç ateş dansı gözlerde kıvılcımlar
Ateş yalayan nehir içindeki kıvrımlar
Mor alevli göklerden uzayan o adımlar
Ateş böceği şamdan
Ufka akan akşamdan
Kan rengi bulutlarla
Beslenirken yaşamdan

VI

Gül ateş kırmızısı cehennemi çilegah
Keşke toprak olsaydık nedamet içinde vah!
Hükmünden sual olmaz kün fe yekün padişah
Ateş hattı intihar
Dumanı eyler izhar
Yüreği yanan temmuz
Hazana açar rüzgar

VII

Ateş düştüğü yerde dalga dalga çökerken
Gün doğundan yükselip sabahlar ondan erken
Bir ateş aydınlığı yere Bismillah derken
Sarı soba göklerde
Isısı yüreklerde
Giyilen gömlek gibi
Verilen emeklerde

10.07.2015

Tarık TORUN
MEB/YEĞİTEK
Türk Dili ve Edebiyatı & Coğrafya