Atan Utansın Şiiri - Veysel Şimşek

Kapandı kısmetim bağlandı kolum,
Girdi bir çıkmaza rast geldi yolum,
Düşünürüm ben ne çileli kulum,
Beni bu hallere atan utansın.

Döner kendi halinde değirmen taşı,
Çok aradım bulamam gerçek sırdaşı,
Meğer ki satarmış gardaş gardaşı,
Bile bile haram yutan utansın.

Hayatta yaşarken yaşanan beyan,
Utanmadan kardeş hakkını yiyen,
Yiyip yiyip sonra enayi diyen,
Arsızca çamura yatan utansın.

Meydan kalmış zalim zorba hayine,
Göz açtırmaz malum masum şahine,
Her zaman çark döner zalim lehine,
Yok artık haini tutan utansın.

Bıktım dünya baharından ayından,
Çıkmış nesil çivisinden rayından,
Dostlar başka birşey bilmez oyundan,
Can dostu başından atan utansın.

Dünya fani bence yoktur gereği,
Atar tutar pas tutmaz sallar küreği,
Yalancıdır yalancının çırağı,
Bir doğruya bin yalan katan utansın.

Veysel der ki; Yalancıya şaşarım,
Babamda olsa kızar coşar taşarım,
Anlım açık hep yüzüm ak yaşarım,
Dürüstü başından atan utansın.