Asya Şiiri - İsmet Çakmak

Bu Savaşlar oldukça ağıtlar durmiyacak Asyam.
Radyoda parçaların biri bitter bir diğeri başlar,
Bir gerçek kadar yakınım nakaratlar da sana;
Bütün sözcükler bizi anlatır da tanımaz hiçbiri bizi
Gel de sılayı rahim yapalım bu akrabalarımıza Asyam.
Kaç hüznü tanısak kar bizim için ..

Asya...! Her tanyeri atanda içimde bir umut teğet geçer
Tam dokunacakken gülüşüne;
Akşamın kızıl rengi giriyor aramıza .
Bülbülere yoldaş olup revan oluyorum buralardan,
Ayın kör aydınlığında arıyorum hiç tanımadıklarımı;
Sonra "Fe eyne tezhebun "sesleri sarıyor etrafımı
Biliyorum Asya, biliyorum. Bu gidiş hiç hayra alamet değil..

Asya..!Tanyeri yine atanda
Gel bir daha zorliyalım vuslatın kapısını
El peçe duralım gidenlerin önünde...
Bir merhametle tanışmışlardır belki, boş çevirmezler bizi kapidan
Asya,gel gidelim... bir daha demekten ne çıkar
Adına Fedakarlık koyalım kaybettiğimiz gururun
"Küçüklük" görmek istemeyenlerin olsun

Asya...! Yine geç kaldık galiba .
Son mutluluklar da de kapıları kapatmış,sürgünleri çekip gitmişler.
Halbuki gökyüzü hala aydınlık .
Görüyorsun yine istenilmedik
Asya Gözümle gördüm bir telaş sarmış onları.
Bu sefer Kararlı gördüler bizi.
Anladılar kalbimize bağladigimiz taştan huzura açlıgımızı...
Asya, gel dönelim yanlış yerdeyiz...

Evet,dönelim asya geldigimiz yere dönelim..!
Acılarımızı...! ,kanbur boynu bükük gulüşlerimizi takınalim yine
Buralar bize göre değilmiş !
Dünyamıza,hüznün topraklarına dönelim

Asya ay aydınlığının da son seferini kacirmadan gidelim
Bülbülleri de yoldaş yapıp revan olalım yola
Bir daha bu kapıya gelmeyecegımize antlar içelim
Ne tanyeri atanda açan Güle
Ne de sonradan tanışmak istiyenlerin yüzüne
Bir daha bu kapıya gelmiyecegimize antlar içip gidelim....
Gel dönelim özümüze Asyam..