Asuman 2 Şiiri - Hazan Yazan

hani bi memet vardı
suçsuz günahsız bildiğimiz,
ranzanın altında üşümsenin diye yorganımızı verdiğimiz
anasının tek evladıymış meğer memet
bir gün mektebe diye yollamış
akşam sofrada bulamamış
çıkmış sokağa
adını bağırmış uzaklara
iki asker gelmiş sonra yanına
demişler gir içeriye iş alma başına
demiş girmem ben girmem tek başıma
almışlar kadını oturtmuşlar arabaya
sürmüş arabacı ağır ceza kararkoluna
bir de ne görsün, kan ter içinde biri
yığılmış yatıyor demirlerin ardında
kadın susmuş konuşamamış
geri götürün demiş beni fısıltıyla
memet anasını son kez bile görememiş dönememiş sağına
tek omzunun üstünde bakakalmş küflü duvarlara
sesi de öyle uzaklardan gelince rüya sanmış belki de
sabaha karşı uyandığında
yalnız değilmiş koğuşta
biri şişman biri genç iki çirkinin karşısında
ağlamış anasını ararcasına
hani bi memet vardı
tek arzusu
kavuşmaktı asumana
anasını bile unutmuştu mapusta geçen ilk ayda
vurulmuştu asumaba
görür görmez avluda
ne oldu diye sordun ya hani bana
kavuştu, kavuştu asumana