Astım Dilimi Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Kırmak istemedikçe kırıldım,
Gitmek istemedikçe kovuldum.
Ben onlara acırken, kıyamazken,
Onlar hep bana kıydı.
Saçı yere düşse alıp saklayacak kadar sevmiştim birilerini,
Ama onlar saçımı yolup elime verdi.
Şimdi bana yeniden insanlara güven, sev diyorsunuz.

Boş kalan ellerim,
Yaşlı gözlerim,
Örseletilmiş yüreğim hesap sorarken bana,
Hâlâ beni suçlarken,
Kime nasıl inanayım?
Her gece bir kere tükürmeden resmine uyumuyorum.
Ahım diyorum, ahım seni bulsun,
Öyle mutlu ol ki attığın her kahkaha ciğerlerini parçalasın.
Yılan yuvasına mezarın kazılsın,
Son bir kez bile adımı anmaya dönmesin dilin, çürüyüp kopsun.
Beni kırdığın yerden kırıl,
Beni ağlattığın kadar ağla,
Ve beni aldattığın kadar ihaneti yaşa,
Çok değil, her an.

Şimdi yarısı yanmış sigara gibiyim,
Küllükle aramda bir vedalaşma,
Beni yakan sen, söndüren ise hayat.
Kime kızayım, ellerimde mis gibi aptallığımın paslı diş izleri var.

Her gece kuruyorum idam sehpamı,
Yavaşça adımlıyorum merdivenleri,
Dilime geçiriyorum pişmanlık halkasını,
Düğüm düğüm yalnızlık...
Bir hışımla atıyorum o tabureye son tekmemi,
Ve asıyorum dilimi.

Bu aşkın son röntgeni az önce çekildi sevgili,
Sen gittin,
Ve ben astım dilimi.
Şimdi can çekişen kim,
Ölen kim?
Ya gömülen... O da yok.
Çünkü yoksun artık.
Sigarımın dumanı gibi üfledim seni.

Gözlerim artık kuru,
Kalbim artık taş.
Seninle yaşanan her şey küllendi ve bitti,
Yaktığın alevler içinde,
Ama şunu unutmaki sevgili
Beni senin ellerin değil, ben söndürdüm.
17.09.2024 13:16