Astapovo İstasyonu Şiiri - Mehmet Can Şan

bu aşk
kırmızıyı hatırlatmayacak bize
içimdeki söylenmemiş tüm cümleleri susarken
geride kalan bu gürültülü sağırlık
bugünlerde ruh hastalıkları polikliniği kokuyor

gözlerindeysem, kör ol
ve bana karanlığı anlat

o yağmursuz akşamların sunduğu sevişmelerin
ruhsuz tırnak izlerini bırakmayacağım sana

bu aşk kırmızıyı hatırlatmayacak bize
sen hep bir ton açığında boğulacaksın
ben hep bir ton koyusunda

ama kelimelerim tükendiği anda
bir tren istasyonunda
rastgele bir Rus edebiyatı yazarı olup
donarak ölmenin kutsallığına dokunurum

ya da
kendimi aniden raylara bırakır
ikimize ait ne varsa unuturum

ama bu aşk
kırmızıyı hatırlatmayacak bize
aşkın son peygamberini çarmıha geren
her Ortadoks gibi
mirasıydı umut, ölümümüzün

demediler mi
aşkın varedebileceği cinayetin hükmü yoktur
demedim mi
bir şair bozuntusunun cinayetlik bir kalbi yoktur
gülüyorsun
ve sen gülerken
dünyanın en ihtişamlı uçurumları
boğazı kanayana dek adımlarımı çağırıyor

bu aşk kırmızıyı hatırlatmayacak bize
sensizliğin tüberkülozuna küfredip
iki elin varedebileceği sonsuzluk kadardım
özenle sürülen dudak boyaları
özensizce dağıtıldığı için
kimyasaldı bu yüzyılın tüm aşkları

ve ben
sensizliğin tüberkülozuna küfredip
gecelerin yalnızlığını kustum
kusarken, çıldırmış sevişmeler kokan teriyle
dokundu aşkıma Vietnamlı bir fahişe
üzgünüm
seviştikten sonra tütüne mahkum olan her canlı gibi
insandım

bilinmezliğin içinde bir kadın sevmenin
Türkçe’de karşılık bulamadığı her aşk
sancılı bir ölüm gerektirirdi
şimdi
bu kalp ve dışındakiler
izlerlerken
artık
bu akıl ve içindekiler
beni öldürüyor

ama bu aşk kırmızıyı hatırlatmayacak bize
sen hep bir ton açığında boğulacaksın
ben hep bir ton koyusunda

ama kelimelerim tükendiği anda
bir tren garında
rastgele bir Rus edebiyatı yazarı olup
donarak ölmenin kutsallığına dokunurum

ya da
kendimi aniden raylara bırakır
ikimize ait ne varsa unuturum

Casablanca / 13.12.19