Asrın İnsanı Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

Asrın İnsanı

Fevzi Emir Yılmaz

Yalan bu dünyanın, her şeyi yalan.
Eğrisi, doğrusu, gerçeği yalan.
Bak şu etrafına, var mı şad olan?
Mutluluğa hasret asrın insanı.

Bir kaşık su vermez öz kardeşine.
Kim kuyruk sallasa, düşer peşine.
İlk yokuşta çorap örer başına.
Merhametten uzak asrın insanı.

Yalan sevdalara kanma boşuna.
Kimse hayran değil kara kaşına.
Gelen olmaz mezarının başına.
Hayır dua bilmez asrın insanı.

Her yüze güleni sanırsın yar mı?
Çınlasa yüreğin, seni duyar mı?
Ölüp sevdiğiyle gömülen var mı?
Yoksundur vefâdan asrın insanı.

Anayı, babayı kenara atmış.
Boyundan büyükçe günaha batmış.
Gidip bir yılanın koynunda yatmış.
Helal haram bilmez asrın insanı.

Çıkarı olmayınca kapını çalmaz.
Düzlüğe çıkınca ardına bakmaz.
Kor gibi yanar da ışığı çıkmaz.
Menfaat düşkünü asrın insanı.

Besmele çek iblisten ıra bir kere.
Boş kalbin huzura dura bir kere.
Dik başın secdeye vara bir kere.
Kulluğunu bilmez asrın insanı.

Günü gelir, sen de akıllanırsın.
Sarraf olur, her insanı tanırsın.
Ziyan olmuş ömründen utanırsın.
Nedâmet içinde asrın insanı.