Aslında Yarınsız Düşlerdi Bunlar 1

Şafak vakti hem de Corana günlerini yaşıyoruz be can, sevmenin dışında can derdindeyiz be can, “güzel günler göreceyiz” diyordu şair, oysa bu günlerde karanlıktan çıkma telaşındayız.

Zaman geçer umut düşmez be can, beklersem belki de bir gün sen de koşarsın bana doğru, benim sana hep koşacağım gibi.

Uzaklardan gelen bir sesti yüreğime acılanmalar oturtan.

Ardı arkası kesilmeyen bir özlemdi bu dünlerin içinde yaşam bırakırmış gibi yüreğime oturan.

Aslında yarınsız düşlerdi bunlar, çoğu zaman iç burkan bir sesti bu yarınları düşündüren, geçmişin içinden çıkan acılanmaları hatırlatan.

Aslında kendi başına veya başlı başına bir özlem dürtüsüydü yarınlardan bu günlere sarkan içinde yarım kalmış düşleri uyandıran,
Belki de korkulardı bunlar, kendi kendini yenileyen, kendine dost mu yoksa farkındasızlık zamanları yaşayan bir bedensel düşünceler miydi özlemin içine sığınan.
En çok özlenendi belki de beyin diplerimde dolanıp duran.

Belki de bir kayboluştu bu yaşamın belirgin zamanının içindeki varlık düşüncelerine sığınan sevme duygusuydu belki de bilinmezde kalan?

Oysa sevme çokluğuna sığınılan sevginin periyotlarında hak edilmeyen yaşam kesitleriydi çoğu zaman ömre yayılıp durdurulamayasıya acılanmalar üreten.

Sorular vardı aklımdan durmayasıya yer değiştirip aniden ruhsal titreyişlerle farkında olmadan acılanmalardı engel olamadığım.

Belki de acılanma sebeplerimi düşsel yorgunluklarla kendim bilerek tetikliyordum sığındığım acılanma hislerine karşı koyamadığım anlarda.

Kendime soruyordum ansızın, duygusal yaşamın limit olduğu anlarda, sevginin bu hareketinin sebebi özlem miydi yoksa kabullenilemeyen ayrılık düşüncelerindeki yenilgim miydi?

Bu yenilgileri kabul edemeyişim miydi kendime ağlama hislerini karşılayacak güç mü olamıyordu ki acılanma duygularımla boş boş baktığım zamanlardaki gördüklerimi kısa zaman sonra hatırlayabiliyor muydum?

Çoğunda bu yenik düşlerim kendi gücüme hükmedemeyişimin sonucu değil miydi, oysa yenik düştüğüm tüm zamanlarda, sevdim dediğim benim bu farkındasızlık zamanlarımda, göbeğini kaşıyarak benim bu düşüşümle ne kadar mutlu oluyordu?

Zaman çok sevdiğim ve en çok sevdiğim birçok şeyi benden koparıp aldı, şimdilerde bana en çok sevdim dediğim “ben seni gerçekten çok sevdim” cümlesini duyduğum anlarda verdiğim cevap “farkındayım, çünkü ben senden sonra en çok ağladım” derken dudaklarımdaki gülümsemem, beni kendimden öfkemi yenecek halime düşürüyordu.

Sen sevgili, çoğu zaman benle konuşurken, göz yaşlarını durmayasıya silerken, ben senin sebeplerini biliyordum ve belki de içten içe senden çok sana ağlıyordum.

Oysa şimdilerde devri zaman yaşıyorum ve yaşarken artık sadece senden ziyade kendime ağlıyorum ki o yılların da güzelliğini unutamayarak.
Şimdi zaman korona virüs zamanları ve ben artık yarınların korkularını yaşamaktan ziyade bu dönemde kendime acıyorum ki yıllar süren ağlayışlarla yaşam sevincimi yok edişlerimin gerçekten sebebi çok basit bir cevapla “sen sebebini” düşlemek artık sonuca uzayacak bir düş bile değildi şüphesiz.

Bir soru vardı kafamda hıçkırıklara sebep olan “ağlayarak gözlerinden akan yaşlar göğsüne düşerken, “beni bırakma” sözünün anlamını bugünlerde nasıl anlatabilirdim kendime.

Sadece “ben de seni sevdim” derken, “bu günlerde bile öfke ile tekrarlasam dahi gerçeklik payını düşünmeye başladım” derken kendi içimde tartışma konusu açtım farkında olmadan. Çünkü bu cümleyi kabul etsem, geçmişi inkâr etmiş olmaz mıydım?” İşte cevabı olamayacak soruya böylece ulaştım galiba, en iyisi geçmişimin tüm cümlelerimi kabul edip “hatalıymışım galiba” demem gerçeğin kendisiydi?

Sonuç neydi geçmişte tekrarladığım tüm cümlelerimi kabullenmek benim ar düşüncemdi.

Şimdi zaman “Corona günlerini” yaşamak zamanı, tüm yaşanmışlıkların terazisinden vaz geçip umut zamanı olacak şüphesiz.
Ve yaşamın devamı şüphesiz “Allah” insana nasip ettiği kadar olacaktı.