Yine yapayalnız, bir gecenin koyu karanlığında yürüyorum.
Etrafımda tektük insanlar yavaş yavaş azalıyor,
Bir noktada duruyorum.
Yorulduğumu hissediyorum.
Ama yürümem gerektiğini de biliyorum.
İstemeyerek de olsa içim çekilerek bir adım daha atıyorum.
Çünkü hâlâ yaşıyorum.
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Bu noktaya nasıl geldiğini söyleyeyim sana ben!!! Her hafta sonu izmirlilerin yaptığı gibi urla-güzelbahçe-seferihisara gitmeyip con conlarla çeşmeye gidersen daha çooook yalnız kalırsın.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta