Aslında Olan Şiiri - Emel Uçar

Can, ruhuma küs kaldı,
Kan, başı boş dolanıyor damarlarımda.
Sıcak gülüşlerim, kutuplarda üşüyor.
Boşuna çırpınıyor kanatsız güvercinlerim,
Başım, gövdeme ağır,
Kulağım, dudaklarıma sağır,
Kelimelerim, hepsine dargın,
Sen yoksun ya şimdi...
Hüzün boşluklarına düşer ayaklarım,
Çıkılan yollar hiç bir yere varası değil,
Duraklarım sahipsiz,
Gözlerim neşesiz,
Katran karası akıtan gözlerimin ağlayışları muhattapsız,
Kaygılarım anlamsız,
Acılarım amansız,
Sen yoksun ya şimdi...
Göğsümde beslediğim güvercinler hep aç.
Hep umutla bekliyor telefon sesindeki kulaklarım,
Gönlüme değecek ne bir sevda var ne sözleri taze olan yağmurun elleri.
Yarının endişesiyle çatlıyor,
Dünün hüznüyle dağılıyor gönlümün billur kasesi,
Sen yoksun ya şimdi...
Ciğerlerimi pare pare ediyorum her gece,
Kendi ellerimle yağmalıyorum yüreğimi,
Umutlarımı bencilliğimle eziyorum belki de,
Gözyaşlarımı misafir ediyorum gamzelerimde.
Sözlerinin sıcağı kalbime bin sükûnmuş meğer,
Dipsiz kuyulara düşüyor sensiz düşlerim,
Sen yoksun ya şimdi...
Sensiz hesaplarım hep yarım kalıyor.
Sensiz defterlerim hep açık.
Hata etmişim şimdiye kadar.
Hep varlığını hesaplamışım.
Yokluğun ne hesaba-kitaba gelmezmiş meğer.
Kıvranıp yanıyorum hatıralar arasında.
Usul usul sonsuz bir karanlıkta yitiyor gibisin,
Unutuluşun nice nice
Karanlık ıssızlıklarıma itiyor seni.
Seni unutmak bana uzak olsun,
Her daim güler yüzün hatırımda bulunsun.
...sen tesellilerimin tesellisi
...sen şarkılarımın şarkısı
...okşa cümlelerimi yetim kalan saçlarımı
...gözlerinin rengine çal hüzünlerimi...