Aslında Hiç Uyumadım

Uykumu çalan geceler beni anlatsın sana,
Herkesin üstünü örten o zifiri karanlık, beni nasıl boğduğunu.
Sen zannedersin beni tanıdığını oysa,
Bilmezsin ki ölen ruhumu.
Serinliğinde sermsemlerim , bulanır kafamın içi
Tutunmam gereken ipe asıldım, parmak uçlarım eridi.
Sarmadı zaman , geriye sarmadı
Yetişemedim ardından, aldı götürdü benden özümü ve hayatı.
Farketmediniz hiçbiriniz , hep aynı bahane, kördünüz.
Anlayamaz mıydınız? Bu kadar görmezden gelinebilir mi keder? Kördünüz.
Yalan söyledim, abarttım her şeyi,
Ve yalan söyledim, aslında hiç uyumadım, korktum uyanmaktan.