Aslında Biliyorsun Şiiri - İzzet Yaylacı

Dedim ya;
Yine bir sonbahar akşamında,
Bırakıvermişken kendimi,umarsız yalnızlıklara;
Dökülmüşken ellerimden yere doğru
Yaşanmamış baharların nar taneleri;

Uzatmak isterdim avuçlarımı sana doğru,
Kollarımı açmak sonsuza kadar…
Ve kucaklamak isterdim,ne varsa kaybettiğim
Umduklarım adına…

Son gördüğüm mahcup kelebeğin
Sevda işlenmiş kanadına
Bir bir kondurmak isterdim,unuttuklarımı..
Varmak isterdim yeniden,yeni baştan
Kurduğum hayallerin karanfil tadına.

Yeşil gözlerinde sevdiceğim
Hemen geliverecek sandığım baharlara
Çocukça dokunmak isterdim
Hıçkıra hıçkıra..

Bir fidan gibi dikmek isterdim
Yeşil bakışlarını
Toprak rengi göz bebeklerime..
Umutla,hasretle,gün demeden,gece demeden
Sulamak isterdim sevinç göz yaşlarımla
Yalnızlığa gömdüğün umutlarını..

Bir gülüşüne bin can sunarak,
El ele,yitirilen baharların hatrına
Ferhatı olmak isterdim
Tüm korkularının..

Her yalnız ağlayışında
Bir kelebeği okşarcasına
Silmek isterdim gözyaşlarını..
Kim bilir,belki o zaman yarını
Bir gül diye sunardım
Yeşil bakışlarına…