İnsan içini dökmek ister
Bazen yakınlarına
Bazen sevdiklerine...
Onlardan bir avuç sevgi,
Bir damla ilgi ister.
Ben yalnızlığıma yüklemişim sevgimi
Kaplayınca ufuklarımı kasvet,
İçimi döküyorum ona.
Hiç kesmiyor sözümü,
İlgi ve sabrla dinliyor beni
Yüzünü çevirmiyor benden,
Kızmıyor,azarlamıyor,surat asmıyor.
Belli ki beni seviyor
Ben de onu…
Tutup alnından öpesim geliyor
Yalnızlığımın…
En temiz dostudur kırık kalbimin o.
Aslan yalnızlığım benim!
Kayıt Tarihi : 27.7.2023 16:13:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Mehmet Cıngır](https://www.antoloji.com/i/siir/2023/07/27/aslan-yalnizligim-benim.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!