Aslan ile Kaplan Şiiri - Lâtif Karagöz

Onlar büyüyüp yetişti birlikte
Üstlerine yoktu sanki dirlikte.
Kovalaşıp art arda koşardılar
Görün, nice oynaşıp coşardılar.
Ormanda, okulda, beraberdiler
Birbirlerine hep kanat gerdiler.
Günler uçup gitti, bizimkilerde
Eski dostluklar, nerde kaldı nerde?
Hayatta ayrı ayrı yol tuttular
Geçmişlerini çabuk unuttular…
Ormanda, hükümdar olmuştu Aslan
Adı dillerdeydi, her yerde her an.
Etrafında kurt kuş dört dönüyordu
Kaplan ise mum gibi sönüyordu.
Bir gün, yine Aslan askerleriyle
Tilki, Çakal, Karga…yaverleriyle
Stop etmişlerdi yollarda her yeri,
Bir noktaydı herkesin gözleri.
Ve birdenbire hükümdar göründü
Bütün gözler de hemen ona döndü.
Bizimki, Kaplan’ı önünde görünce
Ona gülümsedi pek ince ince:
“Sen benim eski dostumsun bilirim
Demek istedi, ama sen kim, ben kim? ..”
İçinden söylendi şöyle gururla:
“Sen de beni alkışla ve uğurla!
Seni de severdim, ille şu bahtım
Tüm bunlarla güler, korunur tahtım! ..”

İnsanlarda da bu değil mi böyle
Okuyucu, hadi bunu sen söyle! ...