Cemreler Gibisin Sevdiğim Şiiri - Özgen Öz

Kışın en sert zamanlarında, umutların buz tuttuğu bir vakitte girdi hayatıma. Onu gördüğümde, sanki gökyüzünden ilk cemre düşmüştü. Önce kalbime dokundu; yıllardır donmuş olan duygularım birden kıpırdamaya başladı. Ardından sözlerime, dizelerime, sonra da toprağıma, yani hayatımın en derin köklerine ulaştı. O geldiğinde ben yeniden filizleniyordum. Onu sadece bir sevgili gibi değil, bir yoldaş gibi sevdim. Çünkü o, aşkta bile militan bir ruha sahipti. Sevmenin bir teslimiyet değil, bir direniş olduğuna inanıyordu. Gözlerinde, bütün karanlıkları yırtacak kadar güçlü bir sabahın ışığı vardı. O gözlere her baktığımda, hem kendimi hem de dünyayı yeniden inşa edebileceğime inanıyordum. Sevdamız, sıradan bir sevdadan fazlasıydı. Bizimkisi, bir meydanda yükselen şarkı gibiydi. Halkın yüreğinde filizlenen bir umut, gecenin ortasında parlayan bir kıvılcımdı. Biz öpüştüğümüzde sadece iki dudak buluşmuyordu; aynı zamanda yarınlara inanç buluşuyor, devrim hayali kanatlanıyordu. Onun devrime olan inancını sevdim. Çünkü aşkı da öyle seviyordu: içten, kararlı, vazgeçmeyen. Bana “bir gün mutlaka bahar gelecek” der gibi bakıyordu. Ve ben inanıyordum: Eğer yanımda o varsa, hem aşkın hem de devrimin kazanacağı bir gelecek mutlaka vardı. İşte bu yüzden, şiirlerim onsuz eksik kalıyordu. Her dize, onun nefesiyle anlam buluyor; her kelime, onun gülüşünde tamamlanıyordu. Onu sevmek, hem bir insana tutulmak hem de bütün insanlığa umut beslemekti. Ve ben biliyordum: Bizim aşkımız, tıpkı cemreler gibi… Önce kalplere, sonra hayallere, sonra dünyaya düşecek. Ve o zaman, aşk da devrim de aynı anda kazanacaktı.