Aşkın Yükselişi ve Düşüşü

Aşkın yükseliş alanları vardı aslında alçalmak için hızla koştuğu anlardı. Ta ki tökezleyinceye kadar. Düşerken tutunacak bir söz arardı.

Ruhum boşlukta sağa sola yalpalıyor. Bazen duvarlara çarpıyor. Her çarpmada derin yaralar alıyor ve o yaralar ki kapanmadan bir diğerini kanatıyor. Ölümcül değil ama tedavisi yok.

Göç zamanının yalnızlığıdır yaşananlar, okunmamış mektupların cevapları. Pimi çekilmemiş bomba gibi masumdu. Çekilen pim ile birlikte etrafa şarapnel parçaları gibi dağılacak sözcüklerle doluydu.

Şarabın yemeğe eşlik etmesi gibi bir hoşluktu yaşanmışlıklar. Güzel geçen bir gecenin ardında olmamış gibi davranıp, bir fincan kahveyi paylaşırken amacın paylaşmak değil zamanın çabuk geçmesi gibiydi, biten kahvenin ardından yaşanacak olan ayrılıklar.

Yağmur damlalarının düşerken çıkardığı melodinin aslında ağıt olduğunu hissetmekti. Seninle birliktelik kapalı kapılar ardında ki fısıltılarla hayat bulmaktı ya da ölmek.

Gözlerimin mahmurluğunda içime doğan güneştin, kaybetmeye kıyamadığım. Gerçeğimdin, silinmeyen geçmişim. Anılarımı döktüğüm yürek salonumun kapısını aç gir bak. Her şey sen ile dolu…

İzimi belli etmeden yürüdüğümü düşündüğüm sevda yollarında ne derin izler bırakmışım. Sarılıp yattığım hayalin ve beni bırakmayan özleminle büyümüşüm. Hasretinle yanan mum misali eriyip tükenmişim. Ortalığa yayılmış anılara dokunurken kokun genzimi yakıyor.

Vurgun yemiş gibi ciğerim yanıyor. Ölünceye kadarda yanmaya devam edecek. Beni de içine alan yerine kimseyi yakıştıramadığım koca bir boşluk. Hem sensizdim hem de sen geçen onca yıla inat yaşamaya çalıştığım zaman diliminde. Beden ve yürek sarmaş dolaş olmuş ruhumu doyurmuyor. Sensizliği yok etmiyor.

Gecenin en zifirisinde kirpiğimdeki bulut yanağıma dökülüyor. Şafak vaktinin kızıllığında ilk namelerini döküyordu bülbülün figanı. Gün senin yokluğuna hazırlanırken yalnızlığıma yoldaş olacağını söylüyordu. Görünmeyen gölgenin takibindeydim. Basmamak için gölgene parmak ucumda yürüyordum.

Hayatımın organizesinde büyük bir ayrıntı oldun. Gerçek miydin yoksa yansımam mı onu bir türlü ayıramıyordum. Ama ben aşk makamına çıkmıştım. Sevginin kanatlarında yükselmiştim. Sen de kendimi yok etmiştim. İrademi, aklımı, benliğimi yitirip sende yok olup sana teslim olmuştum.

Ben pervaneydim, sen ise mum. Görmeyen gözlerimden sızan ışığımdın. Sana ulaşmak için ışığında yanmaya geldim. Benim vuslatım sende yanmak olmalıydı.

Derin ahlarla akan kanlı gözyaşım tenimi acıtıyor. Sensizliğin acısını, yalnız ruhumu değil, bedenimde yaşıyordu. Esrarkeşin ruh dalgalanışlarındayım. Bazen dingin, bazen dalgalı deniz gibi. Sıkıntılar içinde kıvranıyorum. Duygularım gönül denizindeki yalçın kayalara çarpıp acıyarak geri dönüyor. Sevda denizinde boğuluyorum. Lakin atılan halatların hiçbirinin ucunda sen yoksun.

Yaşarken ölmek bu deniyor demek ki. Cananımı yok ederken aslında canımı veriyordum suskunlar mekânında kendime yer açarken.

Eşini kaybetmiş turnanın çığlıklarıydı geceye karışan yalnızlığın acı senfonisi. Özlemlerle bilenip kınına saklanan hançerin sırlarındaydı özlemin. Kanayan yüreğin lekeleri vardı üzerinde. Ne kadarda hasretle bileylense de her kınından çıkışında aşkın izlerini taşıyordu. Sessiz ve sensiz suskunluğun gölgesinde.

Karanlığın sesinde susmayı öğrenip, kızıllığın gölgesinde sana uzanıyorum. Gelmelerin beklemede, gitmelerin ise duraksız.

Fatma AVCI
05.12.2011