Sevdanın Sezgisel Hali Şiiri - Hatice Güzen

Bir ses düştü gecenin kıyısına,
henüz doğmamış bir kelimeydi -
susarak büyüdü.
Unutulmuş bir mektubun
kapında bıraktığı sessizlikle
çizildi yüzüm.

Gülüşün,
yörüngesini şaşırmış gezegenlere
yön çizerken
zaman,
kendine bir unutma biçimi seçti.
O an -
yalnızca seni düşündü gökyüzü.

Ben,
sessizliğin içinde ağırlaşan bir su gibi
gölgenin ardından yürüdüm.
Ayak seslerin,
duaya benzedi,
hiçbir dileğin dönmedi sana.

Bir sokağın köşe başında
eksik kalmış bir kadındım.
Rüzgârın savurduğu anıları
toplayamadım.
Her düşen yaprak,
adını bilmediğim bir vedaydı.

Sen güldüğünde,
unutulmuş her hatıra
bir anlığına can buldu.
Ama kimse duymadı,
çünkü bu aşklar
dile gelmedi,
yaşanmadı,
yalnızca sezildi.

Ben,
gülüşünde eriyen bir yankı oldum.
Sen,
toprağın gözünde titreyen
bir hatıraydın.
Ve biz -
kelimesiz bir ülkenin
hiç haritalanmamış iki yolcusu.

Yıldızlar,
bizim için sönmeyi öğrendi.
Geceler,
hiçliğin adını bizden aldı.

Hatice GÜZEN