Aşkın Ölümü Şiiri - Haydar Okur

Geceleyin açık havada gezerken, o ilk yaratılıştan beri nöbet tutan yıldızlara baktığımızda uzaklıkları karşısında bir çeşit saygı, değişmezlikleri karşısında bir hiçlik, büyüklükleri karşısında da bir aşağılık duygusu duyarız. Yüreğimiz durur, soluğumuz kesilir, bütün gövdemiz bir sarsıntı geçirir bu us dışı sonsuzluk karşısında.
O antipüften meraklarımız, kaygılarımız içler acısı bir önemsizliğe bürünür. Büyük bir şiir dinlerken ya da insan ruhuna etki ettiğimizde buna yakın bir iç sarsıntı, bir soluk kesilmesi duyarız.
Birey olarak; farkında olmadan üzerine basarak geçtimiz bir sarı karınaca kadar hükmümüzün olmadığı ve sonsuz evren içinde bir atom zerresince varlığı dahi söz konusu olmayacak bir dünyada yaşıyoruz.
Bu büyüklükleri bizlere taşıyan felsefe, din, sanat, edebiyat işte bu içsel bilinci keskinleştirmeye yarar. Ama bundan bile yararlanmayı düşünemiyecek durumlara sürüklenmişiz.
Hayatın bu yönüne gözlerimizi kapadığımız içindir ki, bilimsel ilerlemelere, ussal gelişmelere karşılık bir düzensizlik, bir karmaşıklık içindeyiz.
Oysa ortaçağ klasik düşüncesinden bu yana çok çok şeyler değişti, bilgi, bilim ve düşünce alanlarında olsun tekno-kültür ve teknolojik atılımlarda olsun büyük gelişmeler yaşandı ve yaşanıyor.
Dünya kısa zamanda büyüsünden, gizeminden çok şeyleri kaybetti. Derken ruhun gelişimi için gerekli olan aşk, güzellik, mutluluk düzenini altüst eden sert, kırıcı bir bilim ve sanayi dünyası karşımıza çıktı. Ve gerçekte var olan aşkın ölümü de böylelikle başlamış oldu.Ölüm nedeni, aşkın doğallığına indirilen en öldürücü iki darbedir. KUŞKU ve YAPAYLIK