Aşkın Mantıksızlığı Üzerine Birkaç Mısra

Bir zaman şiir yazarak, dünyaya renkler verirdim.
Sanırdım ki mısralarım, cümle derde devalardır.
Ne zaman ki seni gördüm, aklımı eline verdim.
Ondan beri bana şiir, cem-i cümle cefalardır.
Bir zaman şiir yazarak, dünyaya renkler verirdim.

Sen kokardı tüm kâinat, taşların karası senden.
Sihrini aşktan çalıyor, şu denizin parıltısı.
Senden yana tüm varidat, şiirde kafiye senden.
Say’ini aşktan alıyor, şu hayatın ışıltısı.
Sen kokardı tüm kâinat, taşların karası senden.

Yangın yangın sen tüterken, bir gün firakına çarptım.
Gidişinle mahvolmuştum, neşe çekildi ruhumdan.
Yok, yok, şükür kaybolmadım, sonunda sırrına vardım.
Sen aynada bir misaldin, parıltıydın suda kalan.
Yangın yangın sen tüterken, bir gün firakına çarptım.

Ne sende güzellik kalır, ne de bende bu hissiyat.
Sanma duygular ölümsüz, onların da bir vakti var.
En sevdiğin giysiyi giy, en doyumsuz hazzını tat.
Bırakıp da gidecekler, sanma ki sana sâdıklar.
Ne sende güzellik kalır, ne de bende bu hissiyat.