Aşkın Mahkeme Tutanakları-ıı-

/Ankara/Kızılay dolaylarında bir aşk ölü bulundu/
faili ya da failleri henüz bulunamadı! ..
bu yüzden herkes kendine bir aşk sigortası yaptırmalıdır...
sonra, karanlığın sonunda kimse kendini tekrarlayıp, taklit edemedi...
’görgü tanıklarının ifadelerine göre, bu bir kendini gebertmeydi, kendini infaz! ’/

İllegal iki notaydık-aynı şarkıyı arayan! ..
ölü aşkların soluk fotoğrafları! ..
faili meçhullerin parmak izleriydik...
yalnızlığın en yenilmez-aşkın en bırakılmamış yanıydık! ..
çok sayıda yasaklanmış şiirlerin yitik imgeleriydik...

telafisi yok infaz yalnızlığın! ..
o şiir senin, bu şiir benim içimde-hep trajik!

dijital aşkları kim satıyor, çağdaş insan pazarlarında! ..
kim tedavülden kaldırdı masumiyeti! ..
kim intihar etti, sadakati? ..
kim, katletti acıyla büyüttüğün, içindeki çocuğu! ..

sorguya çekildi umutların.
sanıkların susma hakkı vardı oysa...
kim sürdü ayakların altına sehpayı
katil coğrafyalarda! ..

sana kim yasakladı yaşamayı?
hep tıkanmış yollara kim sürdü seni
bir türlü varamadığın uzaklıklara! ..

herşey gider bir tek, hiçbir şeye benzemeyen yalnızlığın kalırdı
hep bir şiir kalırdı geriye,
hep bir şiir...

hayat seni ölümle tehdit ediyor
ve ölüyorsun her gün biraz...
hayatın direnişçisi, aşka hazırlıksızdın...

bir gün sana yenilmemeyi öğretecek mi?
yaralarını saklayan şehirler...

her aşk intihar çağrıştırırken sen de-
aşk diye seni doğurdu anan
seni doğurdu...
şimdi vur kendini, sahibinden satılık sevdalara...

hiç bir otobüs beklemedi seni! ..
beraat etmedi suçlu umutların
kim okur/kim ezberler,
hep irileşen yalnızlıklara yazdığın şiirleri...

kim hatırlar yaş günlerini?
üşümelerini kim ısıtır! ..
kim diker kalbinin söküklerini! ..
kim tamir eder kırık dökük hayallerini?

/herkes götürürdü kendi gölgesini kendiyle.../
herkes oynardı kendini hayatın sahnesinde/herkes kendini ölürdü! ../

henüz resmedilmemiş ve hiç gidilmemiş coğrafyalarda,
(U) mutsuzlukların, kimin umurunda! ..

ölümü bekletmeli, kapıları sürgülü şehirlerde-
dövüşerek ve hep yenilmiş bir adam yazgısıyla
tarihe yazılmalıydın...
fazlasıyla katlanarak ve kanayarak! ..

el ayak çekilmiş ve silah sesleri dinmiş sokaklarda
hüküm giymiş çığlıkların çarpacak öyle yorgun suskunluklara! ..
şimdi kim söyler, türkünü, kim doyurur açlığını! ..
yol yorgunu gülüşlerine, kim ekler sevincini? ?

kimler nasiplenir saflığından
hangi öykü anlatır,
hangi türkü söyler,
hangi şair yazar seni...

kim bulur?
dipsiz kuyulara atılan kimliğini! ..

bütün öykün bundan ibaret.
soğuk ikliminde sevgilerin,
el ele büyüdüğümüz topraklarda, kırsal acıların
upuzun ölümlerde, mapushane avlusu belleğinde
açlık sana vaad edilirken, kim besler, çapraz ateş düşlerini? ..

kim merak eder adının anlamını
sen ağzına kadar aşkla doluyken! ..
kim sarar türkçe yaralarını! ..

hangi puşt yalnızlık pusuda bekler seni? ..
bir yanın kalabalıklara karışsada
hep tenhalığı öteki yanın! ..

herkes sana saklayarak yalnızlığını, karıştılar kalabalıklara! ..
şehirler arası hüzünlerin ve son sefer sayılı ayrılıkların! ..
sen sadece susacaksın bu senin tek gerçeğin...

kim yaşar senin için?
sen her gün ölürken böyle başkalarına! ...

ansızın duruveren bir kalpsin sen...

şarkısına geç kalmış, bir notasın-
şimdi hangi şarkıdasın? ..
hangi şarkıda eskimektesin! ..

(Birdal ERDOĞMUŞ/ANKARA/2001)