Aşkın Halleri Şiiri - Yasemin Karahan

Aşk denilen şey bu muydu? Avucunda bir avuç ilaçla pencereden hayatı seyretmek ve sonra bir hastane odasında gözlerini açmak. Midesini yıkamışlardı. Oysa onu zehirleyen yüreğiydi, biliyordum. Kim bilir şimdi nerelerdedir aklı, bakışları kilitlenmişti duvara. Ne söylesem, ne anlatsam dönüp bakmıyordu bana. Daha fazla dayanamayıp hastanenin bahçesine çıktım. Uzun boylu, yakışıklı bir genç zor zabtediliyordu. Ailesi iğne yaptırmaya getirmişti. Genç, “Nisanın elleri kanlı” diye sürekli tekrarlıyor sonra tüm kelimeler birbirine giriyor, anlaşılmıyor hiçbirşey.. Bir tek aklımda Nisanın kanlı elleri....

İlkbahar; güzel günlerin müjdecisi, neden ellerini kana bulamıştı ki... Ya da o neden öyle sanıyordu. Ailesine sormak istedim ama perişan görünüyorlardı. Akıl ne büyük nimet...
Delilik bir çizgidir diyor doktor, incecik bir çizgi.. Nasıl geçmişti o çizgiyi. Nasıl geçilir o çizgiden. Peki ya aşk... Ömrün baharı, gönlün çiçekler açması değil midir? Kanatlara ihtiyaç duymadan özgürce uçmak, penceresine konmak yarin... Yeniden anlam bulmaz mı hayat aşkın karşısında. Rüzgar sevgiliyi sorar, yıldızlar göz kırpar, yakamozlar çağırır, mehtap buluşturur. Tüm evren tanık değil midir aşklara. Öyleyse neden baharı ömrün, açmaz çiçekler. Dallarında ötmez kuşlar...

İki gözü iki çeşme yine ağlıyordu. Kendi haline bıraktım. Mecnun geldi aklıma, çöl olsa düşerdi bu kız, mecnun gibi kucaklardı kızgın kumu... Nisanın elleri kanlı...

Aşkın gölgesi düşmüştü hayata, güneş artık ısıtmıyordu onu, elleri buz gibi. Bakışlarında fırtına habercisi sakinlik tedirgin ediyordu beni. Unutursun, inan bugünlerine güleriz demek istiyorum ama susturuyor beni hıçkırıkları.

Belki de insan aşık olunca kendisini fark ediyordur. Daha önce hiç fark etmediği güçlerini ve hiç fark edemediği acizliğini. Aşkı düşünüyorum ve o çizgiyi...

Uğruna hayatını sonlandırmak istediği insan bir daha hiç dönmedi. Belki de o da başka aşklara kanıyordu. Her gün ağlanmaz tabi, birkaç hafta sonra topladı kendini. Yarım kalmış ne varsa yeniden tuttu ucundan. Bazı geceler ağlıyor biliyorum ama belli etmiyor bana. Şimdi oturmuş o günlerden bahsediyoruz, ben gülerek anlatırız diye düşünüyordum ama nedense yine hüzün oturdu başköşeye...

Gözleri çakmak çakmak aşk bu olmamalı diyor, benden canımı istememeli. Sence de çok ağır değil mi bu bedel. Kızıyorum kendime nasıl vazgeçtim yaşamaktan, hala onun utancı yüreğimde ya ölseydim diyorum. Aşk çok güçlü vurmuştu bana ve ben hazır değildim savaşmaya. Oysa savaşmak ne demek.... Kucaklamalıydım hayatı sımsıkı ve aşkı vermeliydim bahara...