Yağmura yakalanmış
aptal bir aşık gibi,
ne zaman yüzünü görsem
elim ayağım birbirine dolaşırdı..
Yeni yetmeler gibi yüzüm kızarır
konuşmayı unuturdum..
Yüzüne bakakalır kelimeler saklanırdı dilimde
Bir türlü ''seni seviyorum'' diyemez
kekeleyip dururdum..
Kalbimin gürültüsünden sesini bile zor duyardım..
Hele bir gülümserdin ki dünyamı şaşırırdım
Kaybolurdum dudağının kıvrımında..
Ölürdüm gözlerinin sevgi çukurunda..
Sonra da bu hallerimden utanır
hep kendime kızardım...
Oysa,
Utanmayı unuttuğumda anladım ki..
Aşkın en güzel halleriymiş bu utandıklarım..
Ve aşkın en güzel dile gelişiymiş bunlar..
__28.06.2012
Gülseven AksoyKayıt Tarihi : 29.3.2013 01:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!