Askin Duraklari Şiiri - Umut Pekin

Cok yorgun siir yazilmaz.
Ve cok yorgun yogunluguda, dardir duygunun.
Ama icimizde, kirletilmemis beyazliklarda akiyor iste birseyler.
Öyle diyelim.
Akiyor ve alip götürüyor, beni yine hic bilinmeyen duragina askin.
Hani o gecmiste, bizi bizden alan ve götüren, belkide su an bizim icin cokda olagan ve yapay olan asklara ve sevgililerine.
Hani o dilimizden düsürmedigimiz sözlere, acemi sevislere, yeniden yaratildigimizi ve yasamdan müthis bir zevk aldigimizi sandigimiz, günlere, saatlere.
O zamanlar cok siddetli sarsilmalar yasaniyordu bedenimizde ve biz cigliklari gömercesine kendimizi, basbas bagirmaktanda utanmamistik sevgimizi.
Su an itibariyle sorun ettigimiz aslinda,askin ne kadarda gerisinde oldugumuz kanisina kapilaraktan, kendi kendimizi alaya alabilme hovardaligindan baska bir sey olmasa gerek.
Aci ceken yanlarimizdan ve vicdan mahkemelerimizde savunmalarini hazirladigimiz,ufak tefek ayrintilardan bizi alikoyacak ve himayesindeymisiz gibi anamizin, bangir-bangir paylasilacak kucaklarda ve gövdelerin derinliginde yasanilacak aska dair hersey.
Hic kaybetmedigimiz istemlerin ve ve kacisi olmayan umut bekcilerinin baglarindaki gazap üzümleri gibi, cayir-cayir yanacagimiz sevgililerimiz, bizleri bekliyor.
Artik gecmisteki paralelliklerinimi, sinayacagiz askin?
Yoksa yeni baslangiclar,eski sevgilileri alip birer-birer kilitleyecek, yüregimizdeki adi konulmayan en ince kilcal damar diplerine.
Tutkuyla, ümügüne basilan ve ayaklar altina alinan asklarin intikamini; yeni asklarin zengin doyumlarinda, infilak edene degin yasayan, birer eskicisi gibiyiz zamanin.
Ilk ve son durak arasinda bizi bekleyen askin, zamanin hic varolmadigi ve kaydedilmedigi yokoluslarla cani yanan ve yasanilmayanlarla kolkola, kizgin ve öfkeli sevismelerde hayat bulan özgercekligimiz; kendi kendine volta atmaya devam ediyor, özgürlügü ellerinden alinmis ask savascilarinin, esir alindigi yeryüzü hapishanelerinde...