Aşkın dört nefesi Şiiri - Hüseyin Erdinc

Aşkın Dört Nefesi

Seni öyle seviyorum ki,
adın dudaklarımda düş gibi duruyor,
her nefeste biraz daha büyüyorsun.

Mansur gibi yandım ben,
ateşin içinde kayboldum,
dilimde özlem,
kalbimde çığlık,
her kelimem seni çağırıyor,
her sessizlik sana dokunuyor.
Yanışım bir dua gibi,
külümden yeniden doğan bir aşkın izinde,
her hatıra bir alev,
her nefes bir vuslat.
Ben değilim artık,
sadece seninle bütünleşmiş bir ruhum.

O ateşin külleriyle düşler kuruyorum,
Hayyam’ın kadehinde,
şarap değil, senin yüzün doluyor içine,
bir yudumda zaman duruyor,
bir yudumda ömrüm sana akıyor.
Hayyam der ki: “Zamanla yarışma.”
Ben de içiyorum seni,
düşlerimle, yıldızlarla, rüzgârla,
gecenin içinde adını fısıldayarak.

Oradan Nesimî’ye yolculuk yapıyorum,
kanı, sözü, aşkı bir arada.
Derisi soyulsa da sözünden güç alan bir aşkla,
her yara bir ışık,
her acı bir gül,
her söz bir kapı açıyor bana.
Ben de senin aşkınla soyuldum,
içimdeki bütün maskeleri düşürdüm.
Kelime kelime aktı sana sevgim,
her damla, her çığlık,
senin adınla kutsandı.

Pir Sultan’ın dağ başına çıktım,
saz elimde, sözüm sana doğru çoğaldı.
“Dost yoluna giderim,” dedi ya,
ben de öyle durdum.
Her darağacı bir meydan okuma,
her telde senin türkünü çaldım.
Baş kaldırdım dünyaya ve
yine de kalbim sana bağlı kaldı.

Seni öyle sevdim ki,
Mansur’un ateşi,
Hayyam’ın kadehi,
Nesimî’nin sözü,
Pir Sultan’ın duruşu
hepsi benim içimde bir araya geldi.
Her nefeste seni arıyor,
her bakışta seni buluyorum.

Ve bil ki,
bütün bu dört nefesin ışığında,
aşkın en derininde,
seninle tamamlandım,
seninle yanıyor,
seninle diriliyor
ve sadece seninle var oluyorum.
Hüseyin Erdinç