Aşkın Doğumu Şiiri - Fazilet Özcan

Aşk mı varolup insanın içinde yaşıyordu
Bir etten kafes bir kalp bir bedenin içinde
İnsan mı yoksa aşkın içinde yaşıyordu
Varolmuş evren de bu gök bu toprak ininde

Ne yapsa insan önce kendisi şaşıyordu
Tereddütsüz insanlar her dağı aşıyordu....
Nice yürekler yalnız biçare öksüz kaldı
Kaç mecnun bu dünyada söyle muradın aldı

Yürekler de belirir aşkın o ilk doğumu
Bir gün günbatımı bir gün olur gündoğumu..
Adem den önce vardı göğe adı yazıldı
Ates olup bedende tüm kalblere kazıldı...