Aşkın Destanı Şiiri - Özer Baba

Aşk nedir ki ey yüreği yanan,
Mevlâna’nın ateşi, Yunus’un dermanı.
Bir damla suyla yanıp tutuşan,
Mecnun’un çölü, Kerem’in fermanı.

Leyla diye düştü yola Mecnun,
Gözyaşlarıyla suladı çölü solgun.
Ama bil ki aşk, Leyla’dan ötede,
Hakikatin ışığıdır, özde ve özde.

Kerem ki yandı, kül oldu aşkına,
Dağlar aşarken döndü bir destana.
Aslı bir nefesti, bir hayal perisi,
Ama Kerem’in türküsü her diyardan geçer hâlâ sesi.

Dertli Yunus, aşkı buldu dergâhta,
Her nefesi döndü bir ilahi aşka.
"Dost" dedi, yürekten çağırdı adını,
Bu aşk Hak’tan gelir, gönül de bulur tadını.

Köroğlu, dağların yiğit sevdalısı,
Kılıcı aşk ile bileyler yarası.
Zalime karşı direnirken bile,
Yüreğinde aşk vardı, yüce bir dile.

Dadalıoğlu, türküsünde aşkın özü,
Sevdayla yoğrulmuş bu halkın sözü.
Kimi bir yardadır, kimi vatanda,
Aşk bir destandır, yazılır canla.

Ey aşk, sen ki her devirde aynı,
Bir yürek yangını, bir sonsuz dâvâ.
Ne Leyla ne Mevla, hepsi senin adın,
Gönlün derinliklerinde bulur insan tadın.

Aşkı bilen bilir, yanar, yakar sessiz,
Kimi gözde bir damla, kimi sözde bir iz.
Mecnun’dan Kerem’e, Yunus’tan Köroğlu’na,
Aşk, her çağda yazılmış aynı mısralara.