Aşkın Çemberi Şiiri - Gültekin Akar

Kaybetmeye alışkınım ben
Alışkınım diyorum sana
Önce babamı kaybettim
Sonra da anamı bu ne acı
Söyle anadan öte yar var mı
Düşün kim anlar bu adamı
Senin gibi olan bu adamı
Kaç kadın girdi hayatıma
Bak hiçbiri yok yanımda
Savrulup durdum umarsızca
Aradım aradım bulamadım
Sen yoktun hiçbir limanda

Kaybetmeye alışkınım
Alışkınım diyorum sana
Şimdilerde anlıyorum ki
Aşk kapımı hiç çalmamış
Elleriyle bir kırmızı Gelincik
Kalbime hiç dokunmamış
Gülen bir çift göz uğruna
Ölmek hiç içimde sınanmamış
Sesin çınlamamış kulaklarımda
Sesin şu canıma can olmamış
Hiç kimse değmemiş yarınlarıma
Duyduğum önemsiz kelimeler
Vücut bulmamış dudaklarında
Düşmemiş aksin ruhumun aynasına
Merhem olmamış hiçbir şey yarama
Sen hiç çıkmamışsın karşıma

Kaybetmeye alışkınım
Alışkınım diyorum sana
Lakin artık korkuyorum
Solumda ritimsiz bir endişe
Bulmuşken tatmışken sevgini
Aşkın değiştirmişken rengimi
Korkuyorum yitirmekten seni
İçine düştüğüm tutku denizi
Neşemin ilk ve son Gelinciği
Anla beni kaybedemem seni
Kalbim kalbine zincir ile kilitli

Kaybetmeye alışkınım
Alışkınım diyorum sana
Bu bezim bitmesin bitmesin
Sensiz yaşamam imkansız
Geçtim dönüşü olmayan yeri
Bu yolun sonu sende bitmeli
Bırakıp gitme ne olur avuçlarıma
Daha dünyadayken cehennemi
Sensiz yaşamam imkansız
Ellerim hep ellerine değmeli

Kaybetmeye alışkınım
Alışkınım diyorum sana
Lakin artık korkuyorum
Bir çatı olmalı üzerimizde
İçinde çocuklar ve neşe
Bir yer yatağı belki köşede
Biraz kitap masanın üzerinde
Bardaklarımızda demli çay
Benim hayallerimdeki gibi işte
Alıp götürmeli bir "Dağ Rüzgarı"
Okunmalı "Göğe Bakma Durağı"
Şiirlerde bulmalıyız kendimizi
Sohbetlerimiz de akıp gitmeli
Akıp gitmeli bir çağlayan gibi
Alacak verecek davamız yok
Ödedik ikimizde acıya diyetimizi
Aşkın çemberi bizim için dönmeli
Aşkın çemberi bizim için dönmeli