Aşkın Ateşten Gömlek Şiiri - Bilal Karaman

Rüzgâr tersten esince etek başa geçermiş
Dostundan hançer yiyen yedi düvel göçermiş
Halimden anlayıp da hat(ı) rımı sordun mu hiç
Yaban gülleri bile muhabbetnen açarmış

Aşkın ateşten gömlek yakası var sırtı yok
Duvarlardan ses gelir sen de bir kıpırtı yok
Gayri tesellim olmaz kalemi kıran sözler
Adamlığı tartacak terazi yok tartı yok

Onca vefaya karşı hayırsızlığa taçsın
Zavallısın basitsin bencilliğe ilaçsın
Kan damlarken gözümden hep kendini düşündün
Eyvahınla ahınla sen kendine muhtaçsın

Ne edip eylediysem bu aşka kar etmedi
Dertle yar etti Mevla’m bahtiyarla etmedi
İstemeden yürüyen mecburi yolcuyum ben
İmtihanım böyleymiş çektiklerim bitmedi

Çaldın hayallerimi yüreğimi tüketme
Ya çek vur, ya bırak git hedefini sekitme
Derman istemiyorum açtığın yaralara
Acıyla pişiyorum duman olup da tütme