Aşkın Ateşi Şiiri - Özer Baba

Aşk, ne bir kelime ne bir efsane,
Derin bir kuyudur, ruhunda saklı hikâye.
Dokunur yüreğine, sevginin ince elleri,
Bir güvercin gibi ürkek, bir dağ gibi heybetli.

Sevgi, varoluşun en sessiz çığlığıdır,
Anlatamazsın, kelimeler kifayetsiz kalır.
Bir bahar sabahında açan çiçek misali,
Kırılgan, narin, ama bir o kadar ebedi.

Hasret, bir gölge gibi düşer üstüne,
Uzakta bir yıldız, dokunamadığın yerde.
Adımlar geri gider her düşündüğünde,
Zaman dursa, o an hep seninle kalsa diye.

Acı, insanlığın en sadık yolcusu,
Her aşkın ardında saklı bir tuzak pususu.
Ama unutma, acı olmadan sevgi eksik kalır,
İnsanı insan yapan, hissettiği yaralardır.

Edebiyat, aşkın sessiz kahramanıdır,
Bir şiir olur sevda, bir roman olur acı.
Felsefe sorar: “Bu mu hayatın anlamı?”
Aşk gülümser ve der: “Bu, ruhun sınavı.”

Yolda yürürken düşün: Aşk bir yalan mı?
Yoksa hakikatin en saf yansıması mı?
Hasretin sancısıyla yoğrulur aşk,
Ve ancak bilen bilir; o, gerçek bir aşk.

Bu satırları kalbinde sakla,
Çünkü aşk bir şiir, bir soru, bir rüya.
Ne kadar çözersen çöz, hep bir sır kalır,
Ama belki de bu sır, aşkı aşk yapan şeydir.