Aşkın Ağacı Şiiri - Ali Kemal Turan

O ağaç ağlıyor bir tanem,
o ağaç hüzünlü;
artık yalnız dayanmak zorunda,
kara kışa,fırtınaya...
Artık altında buluşan sevgililer yok!
gizli gizli sevişenler yok!
O yağmurlar,
o ağacın gözyaşlarını,
gizliyor sevgilim...
O ağaç sevgililerin hasretine ağlıyor!
Üzemez onu,
kara kışlar,
fırtınalar,
O bunlara alışık!
Alışamadı ah!
alışamadı bir şeye;
sevgililerin hasretine
alışamadı...
Onlara hep şemsiye olmak isterdi o!
aşklarını gizlemek!
Ama şimdi sevgililer yok!
belkide
hiç gelmeyecek...

O buna alışamadı bir tanem,
belkide bu yüzden,
zalim bir fırtınaya,
boyun eğecek...
O, altında oynayan çocukların,
yokluğuna alışamadı bir tanem!
Sevgililere can yoldaşı olan,
sevgililerin saflık
ve temizliği gibi
saf ve temiz olan,
çocukların yokluğuna alışamadı...

O ağaç!
O ağaç ki!
cinsi önemli değil!
kayın,selvi,sedir,
önemli değil!
O ağaç sevgililer gibi,
saf ve temiz doğa idi...

O ağaç ki;
en temiz aşkların şahidi idi...
Resimlerine girdi onların;
dallarını
aşıkların omuzlarına dolayıp,
sessizce poz verdi...

Mutlu idi ağaç;
seven ile sevdi,
sevilen ile
sevildi...
Bağrını açtı onlara,
gövdesine;
nice kalpler çizildi...
O en kutsal sevgilerin şahidi idi!
Ne mutluluğunu,
ne de
acısını
kimse bildi...
Bir sabah!
bir karakış sabahı;
kimseler duymadan,
fırtınaya boyun eğdi...
Bağrına gömdüğü en son aşk;
sevgilim:
bizimki idi...