Yanışın Ritmi Şiiri - Özgen Öz

“Yanışın Ritmi”

Bir nefes değdi boynuma,
Zaman orada durdu.
Tenim bir sırra dönüştü,
Adını bilmediğim bir ateşle yanmaya başladı.

Bir an sustuk —
Sessizlik, en çıplak yerimizdi.
Gözlerin değdiğinde
Bir ibadet gibi titredim.
Ne arzu demeye dilim vardı,
Ne direnmeye kalbim.

Parmak uçların bir yoldu,
Ben o yoldan döndükçe kendimi unuttum.
Tenin, geceyle gündüzün arasındaki ince çizgiydi.
O çizgide,
Yalnızca nefesler vardı,
Ve her nefes bir yakarıştı.

Kendimi sana bıraktım,
Ama sana değil,
İçimdeki yankına dokundun.
Her dokunuş bir “ol” çağrısıydı,
Her çekilme bir özgürlük.

Sen sustukça ateş büyüdü,
Ben yandıkça kelimeler küle döndü.
Yine de konuşmadık —
Çünkü kelimeler çıplak kalırdı bu hâlin yanında.

Bir an,
Tenin ellerimin arasında bir dua gibi eğildi.
O an Tanrı bile bakamadı belki.
Bedenin bir sırdı,
Ben o sırrın içinde kayboldum.

Ve sen,
Geri çekildin.
Sanki ateşi benliğimde bırakıp,
Kendini rüzgâra verdin.
O rüzgârın sesiyle titredi içim.
İşte o titreyiş —
Özgürlüğün tam kendisiydi.

Sonra bir sessizlik çöktü.
Ne sen vardın, ne ben.
Sadece yanışın ritmi,
Birbirimize dokunmadan bile
Tutuşabildiğimizi hatırlatan.

Bir damla ter gibi
Kaydı dudaklarımdan ismin,
Ve ben o an anladım:
Arzu, bedenin değil,
Ruhun yanma biçimiydi.