Aşkımızın Adını Sen Koy Şiiri - Doğan Çeçen

Seninle doğdu içimde bir çağ,
Göklerin altında kurduk otağ.
Ne yıldız sustu, ne rüzgar durdu,
Kalbim ilk defa böylece vurdu...

Adını bilmem, yüzün ay gibi,
Geceme doğan o beyaz ışık gibi.
Ne dillerde vardı böylesi kelam,
Ne tarihte yazdı bu sevdayı tamam.

Bir çocuk doğar ya, umutla bakar,
Ana dua eder, baba yıldız sayar.
İşte o çocuktu aşkımız belki,
Ve şimdi adını koymak gerek ki...

Sen koy adına aşkımızın,
Ne Yakut ne Elmas, ne İnci gibi…
Senin dilinden düşen her hece,
Bir ömre bedel, bir ecele nice.

Dilersen adı Gökyüzü olsun,
İçinde yıldızlar, dolunay solsun.
Dilersen adı Türkü olsun,
Anadolu gibi içimize dolsun.

İstersen Gülbahar de,
Bir ilkbahar sabahı doğdu ya her şey...
Ya da Bülbülün Hüznü diyelim,
Hasretin sesiyle inlesin geceler.

Belki de Aşk’a Vuslat dersin,
Dudaklarından düşmeyen o eski destan.
Ya da Kalbimin Kervanı de,
Çölde kaybolmuş bir serap gibi gel...

Ben olsam belki Kırklar Meclisi derdim,
Kırk niyaz, kırk sevda, kırk dua birden.
Seninle başlayan bu ölümsüz hikâyeye,
En güzel adı kalbin versin neden?

Kimi doğana Uğur koyar,
Kimi Yiğit, kimi Gönül Baharı...
Ama bizim aşkımız öyle sıradan değil,
İlmek ilmek örüldü yıldız tozlarından.

Bir rüya mıydı ilk bakışın?
Yoksa tarihten taşan bir efsane?
Ben "Sen" demeden önce,
Kainat sana "Can" demiş bence...

Aşkımız doğdu, çırılçıplak umutla,
Senin ellerinle bezendi ilk adımla.
Şimdi soruyorum tüm evren duysun,
Ey sevdiğim... Aşkımızın adını sen koysun.