Aşkı Nebi Şiiri - Buse Bozdoğan

Şu darül hayatta nasıl sabrettin ey sevgili peygamberim,
Annen, baban kimsen yokken neydi seni bu kadar teskin eden?
Derdin kendin değil bütün insanlıkken,
ve dahi sana zulmedenleri bile düşünürken,
Neydi seni bu denli şefkatli yapan ey sevgili peygamberim?

Yaratılırken dahi gül ile yıkanmış bedenin,
Ruhun nur ile kaplanmış senin,
Neydi seni bu kadar özel yapan,
Allah katında sevilmene sebep olan,
Ve dahi bütün insanlık nezdinde içten içe dıştan dışa en sevilen, hep sen oldun ey peygamberim,
Sevgi, hoşgörü, anlayış, tevazu hepsi sende...
Aşkın sahibi sensin ey peygamberim!

Daimidir sana sevgim, bu sevgi Allahtan gelir..
Görecek bir imkanım olsa verirdim canımı dahi..
Ey sevgili, rabbimin sana olan sevgisi dünyanın yaratılış sebebi,
Dilimden dönmez kelimeler, kalbimden dökülenler özel,
Sevginin yegane sebebi, sonucu yalnızlık olsa dahi yine de severim seni..

Bulamıyorum arıyorum, aramayaya yer yokmuş meğer..
Arayanlar bulamazken, bulanlar kıymet bilmezken,
Şimdilerde günler hep birbirine benzerken,
Her şey bu kadar monoton ve sıkışık hale gelmişken,
Beni bir nebze ferahlatan senin sevindir ey Nebi,

Kalbimin ön özel yeri Daimi senindir..
Sevginin en özeli Daimi sanadır...
Ey nebi özlem ve sevginin bütün bulmuş hali senken benlik diye bir şey kalmadı ki..
Sözün sonu ve başı senken ben kimim ki..
Ben...
Kimim..
Sen varken, ey sevgili peygamberim..