Aska Umman Şiiri - Seyfi Karaca

Açık ara
Dağın başına inmiş çökmüş kardan
Sorması vebal
Söylemesi ayıp,
sap saman ve çavdar yüklü arabaların arkasından asılır gibi
Kışa gelin gitmeye
Sonbahar solgun sarılarıyla süslenmiş
Rüzgarın çaldığı ıslıkta sürüklenen gazel kendini ölüme saklar gibi
Annem ve kocası
Yahut babam ve karısı diye lafa söze giriş çıkış yapıyorsa
O kişi analığının yahut babalığının yetimliğine muhtaçtır
Öz değil, yani sığıç ve üvey,
Gece boyu uzak gökte yanan fenerin sararmış solmuş ışıklarıyla
Dalgın kıvrımlar yumağından ip gibi çekilip kopan
Hayatından yiyen Kişinin kendinden huzur yüzü görmediği kapanlara kısılmak gibisi
Düşünce süzgecinden akıl fikir ambarına kadar
Gün batımına ipotekli dul bir yaz akşamının
İpe urgana bağlı kulpu kırık bakraçlarla dikine boşluğun sakat tarafına denk gelen
Açık ara Kör kuyu
Zaman zaman poyraz vurgunu…
Zaman zaman ssli dumanlı yağmura …sardıran
Telli duvaklı fistanını akça gökçelere giyinmiş kuşanmış ilk bahara
İllaki zülfüyaren
Açık ara aşkı umman

Mart/25