Ben seni aşka tövbeliyken sevdim,
Kalbimde bir yara, dert dolu her gün.
Sözlerin bir melodi, ruhumu sararken,
Gözlerimdeki hüzünle karışık bir rüya gibisin.
Seninle yanımda dikişsiz bir dünya kurdum,
Ama yıldızlar kayarken, ben yine kayboldum.
Her adımda hatıralar peşimi bırakmadı;
Karanlık gecelerde umutla bekledim sana.
Bir zamanlar sevgiye dair düşlerim vardı,
Şimdi yalnızca hayal kırıklıkları sardı.
Ama senin gülüşün silip atıyor tüm izleri—
Bazen karanlık bile güzelleşiyor gözlerinde.
Aşkın ateşiyle yandım ben her bahar;
Yine de içimde sönmeyen bir umut var.
Tövbeler bozulduğunda anladım ki ben;
Sevdan en derin yara ve en büyük hekim.
Düşmekten korkmadan yürüdüm bu yolda;
Ki sen benim kalbimin en gizli sırlarında.
Belki aşkın kirli yüzüne karşı çıkmalıydım;
Ama seni sevmekse beni yeniden diriltti şimdi!
Ellerini uzat bana, bu yaralar kanasa da—
Sevdamızın alevi içimde hiç sönmeyecek asla!
Ben seni aşka tövbeliyken sevdim elbet—
Ve şimdi anlıyorum: Her acı sevgiyi besler!
Kayıt Tarihi : 27.12.2025 17:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir adam vardı… Aşka çoktan tövbe etmişti. Kalbi yaralıydı, güveni eksik, geceleri uzun ve sessizdi. Sevmenin insana sadece acı verdiğine inanmış, kendine söz vermişti: “Bir daha asla…” Ama hayat, insanın en kesin yeminlerini en zayıf anında sınar. O, tam da böyle bir anda çıktı karşısına. Ne büyük vaatlerle geldi ne de “her şey güzel olacak” dedi. Sadece bir gülüş bıraktı, birkaç kelime, bir bakış… Ve o bakış, yıllardır dikilmeyen yaraları yeniden kanattı ama aynı anda iyileştirmeye de başladı. Adam farkında olmadan kendi iç dünyasında dikişsiz bir ev kurdu onunla. Hatıralar hâlâ peşindeydi, geçmişin gölgesi geceleri ağırdı, yıldızlar kayarken o yine kayboluyordu. Ama bu kez karanlığın içinde bir ışık vardı. Her bahar yandı, her mevsim biraz daha öğrendi: Aşk bazen yaradır, ama doğru elde şifaya dönüşür. Tövbeler bozuldu… Çünkü bazı sevgiler inkâr edilmek için değil, kabul edilmek için gelir. Şimdi biliyor: Sevdiği kadın en derin yarası ve aynı zamanda onu hayatta tutan tek hekimdir. Bu yüzden korkmadan yürür artık. Yaralar kanasa da, ellerini uzatır. Çünkü anlar ki her acı sevgiyi besler ve bazı aşklar, tövbe bozmak için vardır.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!