05.12.1979 / İstanbul
O sabah, valizini toplamadan gitti.
Bir insan bazen hiçbir şeyini almadan da gidebilir; çünkü asıl gitmek, eşyadan değil, kendinden başlamaktır.
Arkasında bıraktığı odada hâlâ onun nefesi vardı.
Pencereyi açamadım. Gitmesin istedim o nefes, biraz daha kalsın…
Belki döner, dedim. Dönmedi.
Seni düşünürken
Bir çakıl taşı ısınır içimde
Bir kuş gelir yüreğimin ucuna konar
Bir gelincik açılır ansızın
Bir gelincik sinsi sinsi kanar
Seni düşünürken
Devamını Oku
Bir çakıl taşı ısınır içimde
Bir kuş gelir yüreğimin ucuna konar
Bir gelincik açılır ansızın
Bir gelincik sinsi sinsi kanar
Seni düşünürken




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta