Aşka Eridik Devrilişlerle

Yağmurda şiir okuyordu bir kadın
Yüzü karışıyordu bulanık sulara
Avuçlarında bir buzdu yalnızlığı
O ılık ılık aşka eriyordu

Yalaz acılar sundurmasında yalnızdı kadın
Kilometreler akıyordu gözlerinin önünden
Yudumlara bölünen kahveydi nefesi
Uzaklarda bir düşe bölünüyordu

Sapından ayrılan başaktı adamın bakışları
Geçmişini sıralıyordu ak kâğıtlara
Sesini biriktiriyordu aynı kadının
İlençli düşlerle aşka sürülüyordu

Tonunu yitirmiş çayırlar üzerinde
Geceydi ikisinin de yalnızlığı
Parmaklarıyla dokundular tenlerine
Uzun bir sessizlikti artık gece birbirlerine
Toprak rüzgâra aşina buluttu saçlarında
Kopardılar yalnızlığın hazin düğmelerini
Delirmiş fısıltılar büyüdü öpüşlerinde
Yara kabuğunu kopardı hoyrat devrilişlerle