Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
sevgi ve saygılarımla
Sevgili İnci,şiir çok güzel,büyük bir zevkle okudum.Karışık ve zor bir bilmeceyi çözdükten sonra hissedilenler gibi....güç,güven,meydan okuma var ama dediğin gibi,bu yolculuk ta,hakkında yazılanlar da bitmez ama biri var ki,sanki özetliyor herşeyi...
Aşk önde,sevgi arkada gidiyorken,aşk kibirli bir edayla 'İşte sen böyle hep arkadan gelmeye mahkumsun' demiş.Sevgi gülmüş ve yanıtlamış:
'Eee,ne yaparsın,senin yıkıntılarını toplamak bana düşüyor her seferinde..
sevgilerimle...
Aşka Doğru
O ışık tufanının sıcağına
Yıldırım gibi düşen sesle
Aynı anda başladık
Bu uzun koşuya seninle
Nefes nefese
Yolumuzun hangi durakta
Hangi takvim yaprağında
Kesişeceğini bilmeden
Kim daha önce gelmişti
Toz duman içindeki köhne durağa
Kıyamet ertesinde yangın sürerken
Nasıl yorgundu sesimiz
Sığmıyordu göğüs kafesine nefesimiz
Toprak gibi bereketli ellerinde/n
D/üşüyordu ertelenmiş heceler
Kalktı o an
Usulca
İki mavi gibi
Cezbeye tutulan gözlerimden
Demir perdeler
Pul pul savruldu
Dokunmak kadar yakın
İki mavi kadar uzak
Mekânsız gözlerinde zaman
Haydi, tak güneşi yerine
Yanarak semaya dursun yıldızlar
Huşuyla vuslat etsin
Mavi gecenin altında
Yakamozla dolunay
Aşk
Bil ki yorulmayacağım
Donsa da mucizende kanım
Seni anladım
Ne çıkar sırlarınla
Buz kırığı olsa her yanım
Ya sen
Bilir misin
Bakınca Mecnun ne görmüştü Leyla da
Ne görmüştü Yusuf’un gözlerinde Züleyha
İnci İnceer
inci hanım ;
uzun ince bir yolda yürüyen insaoğlunun bu yolculuğu esnasında aşka dair tutkularımızın ruhumuzda bıraktığı izler gördüm çalışmanızda..hele bu finalde daha da bariz olarak hissediliyor..
şiir bir defa çok içten ve samimi yazılmış.
duygular çok açık ve gayet net.
duygular derin anlamlar ifade ediyor.insanı çekiyor şiirin tadı kendi içine..
ben şahsen beğenerek okudum..aşkımızı anlatan sevdamıza bakışı anlatan çalışmanızı..
kutlarım saygın kaleminizi.tam puan 10...Akçaydan selam ve saygılarımla...ibrahim yılmaz
Hanımefendi
İNCİ dizisi gibiydi. Kutlarım ALKIŞLARLA gönülden. Tam pıan gönül hazinemden.
Aşk
Bil ki yorulmayacağım
Donsa da mucizende kanım
Seni anladım
Ne çıkar sırlarınla
Buz kırığı olsa her yanım
Ya sen
Bilir misin
Bakınca Mecnun ne görmüştü Leyla da
Ne görmüştü Yusuf’un gözlerinde Züleyha
NE FİNAL AMA!
Aşk
Bil ki yorulmayacağım
Donsa da mucizende kanım
Seni anladım
Ne çıkar sırlarınla
Buz kırığı olsa her yanım
Yan yazılmış bir sekiz kadar saygılar...
_____________Âlimoğlu___________
aşk için yazılan her duygu doğaldır, içtendir...yaşayan biri olarak, şanslısınız da...bu güzel şiir için teşekkür ederim , saygıyla...Safet Kuramaz
Güzel etkileyici anlatım,tam puanımla kutlarım,tebrikler
......
Haydi, tak güneşi yerine
Yanarak semaya dursun yıldızlar
Huşuyla vuslat etsin
Mavi gecenin altında
Yakamozla dolunay
Aşk
Bil ki yorulmayacağım
Donsa da mucizende kanım
Seni anladım
Ne çıkar sırlarınla
Buz kırığı olsa her yanım
....
Sevgili İnci yine çok güzel,yine çok etkileyici bir şiir kutluyorum sevgimle ve izninle bu harika şiiri alıp gidiyorum saygımla,
İnci hanım yüreğinizdeki tüm incelik şirde kelime olmuş sayfaya akmış. tşk ederim. sevgiyle kalın
Aşk
Bil ki yorulmayacağım
Donsa da mucizende kanım
Seni anladım
Ne çıkar sırlarınla
Buz kırığı olsa her yanım
Ya sen
Bilir misin
Bakınca Mecnun ne görmüştü Leyla da
Ne görmüştü Yusuf’un gözlerinde Züleyha
TEKRAR TEKRAR OKUDUĞUM MÜKEMMEL BİR ŞİİR. GÖNÜL DOLUSU TEBRİKLERİM YÜREĞİNİZE VE KALEMİNİZE İNCİ HANIM. SAYGILARIMLA...
Nefes nefese, salisenin önünde, koştuğumuz hedefin aslında nihayet olduğunu bilmeden belki de... Tebrikler.
Bu şiir ile ilgili 128 tane yorum bulunmakta