Aşk Yaşandıkça Şiiri - Kudret Alkan

Yaşamak vardı, duaların kırılgan seslenişinde.
Ellerimi açmıştım, kendimde başkaydım ben.
Ben seninle Temmuz melodileri gibi.
Hiçliğin nehirlerinde kendine boğulmuş.
Bir bulabilseydim, bir görebilseydim.
Başka kokardı bu adamlık.
Başka konuşurdu bu şiirler.

İkimiz, ikimizin yaraları.
Hani nerede beni yaşatacaklar.
Hani sabahlar vardı uyanacak.
Sensiz nefes bile almak zor.
Sensiz uyanmak ne kadar gerçekleşecek ki…

Yaşamak, seninle ayrı bir şekilde var olma sancısı.
Bir dünyanın içimdeki çöküşü.
Gözlerimi kaplayan o siyah sis tabakaları.
Görmüyorum, duymuyorum, konuşamıyorum.
Bir türlü kendim gibi olamıyorum.
Sanki benim içimde başka bir ben.

Yazarlar mı, ya da bir yerde görür müyüm.
Ben bu hayatı bir kere daha geçer miyim.
Ben seni bir kere daha sever miyim.
Yoksa her gün yeniden sevdiğim.
Yoksa her gün defalarca özlediğim.

Gelmiyorsun, geri gelemiyorsun.
Ölümden betermiş, ölüm ayrılık yanında hiçmiş.
Tutkularım patladıkça, arzularımda yandıkça.
Bu limanlarda teknelerim battıkça.
Deniz aşırı ülkelere açıldıkça.
Başka yerlerde başkaymış bu aşk.

Ey sevgilim.
Ey benim isimsiz senfonim.
Sen de duy bendeki sesleri.
Onlar ki, bendeki en derin tabakalardan yüzeye çıkan.
Onlar ki, ruhumdan seni soran.
Ah sevgilim aşk yaşandıkça,
Sonsuz bir rüyaydı, bizim olan.