Aşk Ve Yürek Çelişkisi Şiiri - Oktay Min ...

Sonra
Dünyayı sürekli kaldırıp bir yerlere koyuyorum. Sonra tekrar,sonra tekrar ve tekrar! ama uymuyor.Alıp dünyayı içime dolduruyorum,birşeyler eksik gibi.katiller aşksız dı dimi.
Ondan olsa gerek, yoksa nasıl da kucaklardım içime içime dünyayı, kadınları ve çocukları her hücreme doldurduğum gibi.

Ah surlarımın bütün dalgaları,sevdanın  kıyılarına vurur.

Hüznümü okşuyorum, nasihatlar veriyorum ona,tutup ellerinden göğü gösteriyorum, sahil boyların da yosun kokusu toplamayı öğretiyorum,vaz geçsin diye şu kötü alışkanlıklarından.

Sonra odalarımı aşkla taçlandırıyorum, kendi ahiretmi yaratıp, kendimi mükafatlandırıyorum.oyy acıların bezirganı, aşk diyorum aşk.

Aşkız bir ata; "tilkinin dönüp dolaşacağı yer,kürkçü dükanıdır" der.

Evet ama-eksik.

bir aşığın da dönüp dolaşacağı yer,aşık olduğu yerdir.

Ne? güzellik mi dedin bayım! Evet biliyorum o kadını. Her kadının bedenine, tek-tek-tek gözlerinden damlatan kadın.

Ben ki; şiir tanrısıyım! Her şiirim bir yaşam. Şiir çocuktur. Şiirleri Yarısında bırakıp,öldürüyorum çocuklarımı!
Tıpkı beni ve çocukları yaratan tanrının, çocukları soluksuz ve aşksız bıraktığı gibi.

Sonra sıkılıyorum. Ve alıp yüreğime bakıyorum, beni ince ince öldüren aşkı içinden söküp alırım diye. Ve görüyorum, aslında aşktır,bedenime kanı pompalayan.

Sonra yüreğimi aşkın içinden kurtarmaya çalışıyorum.ve görüyorum, kanı pompalayan aşka, yaşamı bağışlayan yüreğimdir. Bir insan çelişkisini kendi yaratır. Bende yaratıyorum çelişkilerimi; "aşk ve yürek çelişkisi" gibi.

Her sonucunda beni öldüren bir çelişki.
Öğreniyorum; "aşkın ve yüreğin ayrılmaz bütülüğünü"

        Alıp yerine koyuyorum yüreğimi
         Bir daha almamak üzere.

Ve sonra sıkılıyorum. Gözlerim camdan dışarı firarlar içinde. Birde ne görsün; telaş içinde,insan kalabalıkları.
Sanki aşklarını kaybetmişler,yazık. Umarım öyledir, yoksa ne anlamı kalır kalabalıkların, bürünür beyni acıtan bir ses görültüsüne.

Ve sonra ölülerin geleceği, geçmişe dönüyorum.  bi türk sanat müzüğü, müzüğün arkasından radyo cızırtısı,  yaşlıların çocukken beklediği güzel günler, gelip çatan güzel günlerde doğan çocuklar, doğan çocukların beklediği güzel günler. Yaşamak sürekli birşeyleri beklemenin ve istemenin kısır döngüsü değilmidir.

Ah şimdi hangi şiir vazgeçirir beni aşktan.

Bir hal var bu şehrin akşamlarında. Tutup hüznü saçlarından misafir eder otağıma.
Alır beni bilmediğim bir yere götürür. Döner etrafımda herşey hızlıca. Bazı insanların sadece bedeni ölür birşeyleri hep yaşar, bende ölücem, fakat yaşayan hiçbirşeyim olmayacak, şey olucam zamanla.

Ve sonra gece oluyor. Pencerem de yıldız tiyatrosu. insanı, kadın öpücüğü gibi ürperten,sokakların nefesi. yak bi cigara.
Beklemek,aşkın en yücesidir. umudu yeşerten bir avuntu.

Öptü nice yıldızı
Selamladı toprağı
Karanfile bir buse
Sızdı bacadan içeri
İçti adam güneşi
Ahhh şafaklar!
Umudun beklenmedik misafiri.

Ahhhh benim aşktan başka             olucağım birşey yok
Sisli dağlardan doğan güneşe eşlik eden taze gölgelerde bir oryantel çingene kızı gibi gül'ü savuran rüzgar,ırmağın ince belinde ruhuna ruh katan bir aşık.
Ahhh anne! Aşk, cennetin kenarında, küçük kasabadır.
Ve cebim de umudum, her dağ başın da bir şiirim, tüm sevişmelerde çığlığım.

eksik yaratır tanrı  insanı.
İnsanı "oldu" yapan ona aşkı
Bağışlayandır.

Bir kadına mavi baktıran
bir adama kızılı sevdiren
Rahim de çocuğu var eden
Şehveti besleyen
Kadını sevdiren
Bi hatırlamak acısında,
yüze acıyı konduran.
Ve yine
Bi hatırlamanın tedirginliğinde,
gülüşü nemlendiren

Aşktır.

Duygusu kaplar bir şiirin,
şairini.
Ve alır cihanı avuçlarına
Ayıklar taşlarını
İyiyliklerin ve güzelliklerin.

Kadın!
Ne zaman ki
Beniz in o adama gerilecek,
Ağzından kulaklarına,
Yaşamı var edecek koşulları
Doğurcak.
İşte o gün,
Mahşer meydanı olacak bir yürek.
Küfürleri,
Dilde,bir dilek ağcına asacak
O adam.

Karşıtlığı nitelendirir başka bir karşıtlık.

Ve eminim zaman akacak, size bir gün kızıl aşkın çaresizliğini ve topraklarıma sığınışını  anlatıcam.