Aşk ve Kibir Şiiri - İbrahim Yılmaz

İnsanoğlu her şeyi keşfetti de
Bir kendini keşfedemedi
Aya, Marsa gitti belki ama
Ne aşkı anladı ne de kalbini,
Dünyada insanların çoğu
Kibirlerinin esiri olarak yaşarlar
Hayata ve olaylara
Mağrur bir Karun gözünden bakarlar.

Gerçek olan nedir dersen;
Hak yolunda yürüyen insan
paranın emrinde değil
Para onun emrindedir,
İşte o zaman, o insanın aklı
Arkasında değil, önünde demektir.

Dağların aşk karşısında
Dillerinin tespihini bilir o insan
Bilir, her damla göz yaşında
Dili lal olmuş suskun bir lisan olduğunu
Bilir her hazan geldiğinde
Sararmış kuru bir yaprak gibi solduğunu.

Sonradan kirlenmiş nehirler akıyor
Yer kürenin alnından denizlere
Kirlenmiş hiç bir nehir
Geri getiremez aşkın pak halini bizlere,
Tuksak bir kalbin sahibi olmuşuz
Aklımıza esir düştüğümüz günden beridir
Hiç bir gerçeği anlatamazsın o asi yüreklere.

Sen sus ey! kalbim, sen sus.!
Aşkın hakikati konuşsun bu gece
Yıldızlar, ay ve güneş söner
Aşkın anlatılmaz hakikat gerçeğinde,
Bilmeyenler kibir sanır aşkı
Aşk, bilinmeyen gerçeklerin sahibidir
Aşk, ezelden ebede akan pak bir nehirdir.

Temmuz 2018